Ben, ben aslında kafası karmakarışık bir adam oldum hep. Bu hayatta kaybettiğim bir şey varsa eğer bu yüzdendir. Ama kaybettiğimi hatırlamıyorum pek. Çünkü ne zaman bir şeyi yapmak istediysem, yaptım. Serçe bile öldürmemiş adamım ben diyerek saf bir hale bürümek istemiyorum kendimi bu avuntu cümleciklerimle. Bir içe dönüştür gidiyor şimdilerde..bazen alt üst olmayı becerebilmeli insan. Kendini bomboş bir salonda karanlığa gömüp, saatlerce oturup, zihninde olup bitenleri anlamaya çalışmak gibi bir cesarette bulunan oldu mu aranızda bilmiyorum. Ama inanın bu bir depresyon hali değil, aksine deşarj olmanın -bana göre- en güzel yolu.

Yol demişken, yollar hep ikiye, üçe, beşe ayrılmak zorunda mı ?

Giderken söylenen türküler, dönerken ritmini arttırmıştır hep. Sorun şu ki; ben ne gittim, ne de döndüm… Belki bu konunun kopma noktası burasıdır.



Gitmemek ve dönmemek.

Dönmek için gitmek…

Gitmek için dönmek…