Dünya çocuklarına
Mutsuz sehirlerin çocuklarıyız. Güneşli günlerde yüzmek var doya doya denizlerde.Ama gökten yağana bombalar aldı bizden kollarımızı bacakalrımızı. Bir biz kaldık birde ruhumuzun kaybettiği uzuvları. Yağdı üstümüze binlerce bombalar sığınamadık anne kucağına ve koptuk özlem ile şehirlerimizden. Kimimiz Bağdatlı kimimiz Filistinli ne farkederki. Hepimiz çocuğuz…. Çocuk kadar masum çocuk kadar sevilen..Oyuncak tutan eller doldurma seven yürekleriz..
Ne el uzatan oldu ne başımızı okşayan . Cünkü kaybetmiştik anne bablarımızı sığındımız duvarlar mezar taşımız oldu. Çelik kuşlar vurulurmu sapanla. Ya demir yığını koca koca arabalara taş atsak kırılırmı izde camları…Çelik kuşlar düşse demir yığını arabaların camları kırılsa , yüreğimizdeki kırıklarla aynımı olur. Biz çocuklarız sevilmeye mahkum kırılmayacak kadar değerli. Ve bizden haberi olmayan Atlantik ötesi çocuklar..Bilinki elbet kırılır zincirler bizde büyürüz. Devir döner devran döner . Yüreğimizdeki acılar nasıl söner biri anlatsın. Bizler çocuklarız anlamayız savaştan bilmeyiz nedir bombalar.. Biz çocuklarız tek istediğimiz sevilmek renk ırk ayrımı yapılmadan sevilmek…