Düşlerde gezintiye çıkmış birer ruhlarız aslında ,yapılan yada yaptığımız şeylerin hep aynı olduğunu farkederiz bir süre sonra,aslında bütün insanların yaptığı şey hemen hemen aynı olmaya başlar gözümüzde, farkederiz bunları, gerek karanlıklarımızı aydınlatma isteklerimiz gerekse o aydınlığa ulaşmak için yoğun çaba sarfetmelerimiz,hepsi gerekli gibi görünen fakat boş dünyanın bize oyunda kalmamız için sunduğu bir takım oyuncaklardan ibarettir aslında. Biz o oyunda ya hep uslu çocuğu yada o yaramazlık yapmak için kıvranan ama yaptığı yaramazlığın bedelinin hayattan bir şamar misali suratına ineceğini bilende o yaramaz çocuklarızdır. Herşeyin farkındayızdır, görmek istediğimiz herşeyi de fazlasıyla görebilme yetisine sahibizdir. Avuntularımızda olur zaman zaman, yalnızlığın tadını çıkarttıktan bir süre sonra bunu sadece yaşayan bir tek kişi ben olamam deyip kendimizi dünyanın bir başka yerinde yalnız kalan yada yalnız olan insanlar ve onların yürekleriyle kıyaslarken buluruz.İçimizde iyiliklere yer vermek istediğimiz gibi kötülüklerimizinde fırsat kollayarak kendini adeta dışarı fırlatmak istercesinede durduğunuda bilmekteyizdir. ve biz hep o kötülüklerimizin ve atmak istediğimiz o çığlıklarımızın adeta başını beklemekteyizdir. kendimize hakim olmak isteriz kendimizi başkasının ele geçirmesine fırsat vermeden kollamayı öğrenmişizdir.Birde oyun oynamaya bayılan ruhlarımız vardır. bu aşklardada çıkıverir karşımıza yolu görebiliriz ve çok güzelde ilerleriz ama ısrarla sona ulaşıp sonu görme hevesi duyarız sona varma ve sonu merak etme içerisindeyizdir, ruhlarımızı sıkıntıdan bir diğer sıkıntıya sokarız onları yeterince özgür bırakmadığımızı fark ederiz. ve kendimize hakim olduğumuz sürecede bırakamayacağımızı anlarız günden güne onun acısıyla kıvranır dururuz. çılgınlar gibi sürüklendiğimiz anlarda olur o süre zarfında alışkanlıklar edinmişizdir bırakamayız, görmek isteriz hissetmek isteriz varlığını sorgulamak isteriz, hayaller kurarız kendimizi hayaller alemine adeta dalmış şekilde buluveririz. Aşklarımızı sorgularız duygularımızı anlamaya çalışırız yeri gelir onları hırpaladığımızda olur duygularımızdan ve düşüncelerimizden kurtulmak ve arınmakta isteriz ve bilirizki kapıldığımız rüzgarların sonu hiçte iyi olmayacaktır. ardından hemen fırtınaya yakalanacağımız kesindir. Umutsuzluğa kapılıveririz o anda, sonra imkansız aşklarla sınandığımızı düşünür ve bu gibi fikirlerden hemen ama hemen arınmamız gerektiğini hatırlatırız kendimize. bir süre sonra kalbimizi umursamadığımızı ve mantığımızı devreye sokma vaktinin geldiğini düşünürüz. ama bilirizki kalp çarptığı müddetçe mantıktan her zaman üstünlük sağlayacağı kesindir ve bizler o sonunda farkındayızdır, ve bunuda yaşamadan dahi görebilmekteyizdir...

Yazan:Edibe Toğaç