Leyla ve Mecnun da ben oldum, Rahman’a şeyda da ben oldum;
Leyla yüzünü görmeye Mecnun ne ise, Mevla yüzünü görmeye ben o oldum…

BİZİM YUNUS

Sustu şeyda. Yeşiline kanıp engin bir denizin dalgasında soldu gülü. Vuslatın ümidine kapılarını açıp koyverdi kanatlarıyla kubbede kendini. Kararıverdi gün şeydanın kanatları kol oluverdi.Ayaklanıp yürüdü şeyda Adem’in neslinden bir beşer olup.Saçları ipek böceğinin kozasından çıkmışçasına yumuşak,ruhu Rabbi zikreylemekten pir-ü pak. Mevla bir tebessüm verdi gülümsedi şeyda açtı avuçlarını baktı;gönül fethinin anahtarı. Merhameti gözleriyle verdi Hak. Bakarken görmeyi de bilsin diye merhametle.Şeyda beşer oldu gülü yeşerdi Nisanın baranında.Güle cansın deyip gönlüyle yakardı. Cananına canını canıyla candan bağışlayıverdi. Allah ona bir ihsan daha verdi; Ey güle yakarışında Rabbini gören şeyda, Ey misk kokusuyla gül yapraklarına kendini Mecnun eden,Mecnun iken kendinde Leyla’yı da bilen şeyda: Mukarrer ki gönül cömertliğini verdim cananına canını canınla candan bağışlayıveren nuruna.Dinledi şeyda.Kendini bildi,kendini kendinden daha iyi bilen Rabbini bildi.Secdeye durdu maşukuna,selam verdi yaratılmışların vardığına şükreyleyerek Kudret-i Ala’ya.
Her dem aşkta adalet terazisi şaşar.Bir taraf çok severse diğer taraf cayar. Ateş-i dile düşmeyen; sevdadan acizliğine yanar da yanar… Ateş-i dil’e düştü şeyda.Mevsim-i meçhulde hüsn-ü sureti gördü.Elini uzattı kavruldu.Kaçırdı sakınarak olmadı, üşüdü.Gülün dikeniyle kanadı yüreği.Hüsn terazisinde galip geldi lakin anladı ki kendine yazılmış kalbin birer nüshasıydı gönlüne misafir olanlar.
Bülbüllüğünü bıraktı kanatlarıyla,beşer oldu gönlünü güle verdi bitap oldu.Hüsn-ü sureti aldı bad-ı Sabaya verdi.Şeyda sıyrıldı benliğinden Allah’ü Teala’dan aleme bergüzar oldu…

Gül-zar’da güle müptela olanlar
Hadengi-cangüdaza hedef olup Rabbi bulurlar
Şeyda ki arif olup bildi;
Behişt-i cavidanda yer buldu..