susmak ne garip şey. bazen olayın içinden sessiz sakin çıkartabiliyor ama bazen öyle bir an geliyor ki, susuyorsun.. içinde fırtınalar kopuyor ama ortalık sakin görünüyor. fırtınayı dışa vursan çevrendeki herkesi kırıp geçecek ama için de kaldıkça seni harabediyor. yine susuyorsun, fırtına içten içe seni yavaşça öldürürken insanlar sana anlam veremiyor. "sana ne olduğunu anlamıyorum." gibi şeyleri sık duymaya başlıyorsun. cevaplayacak gücün de yok artık. sonra onlar gidiyor.. ve çevrende fırtınanın zarar verebileceği kimse kalmadığında fırtına diniyor ve yalnızlık başlıyor. fırtınadan geriye kalan hatıralar acıtıyor bu kez ama elinden hiçbir şey gelmiyor. tek başınasın ve herşey mahvolmuş durumda. bir yerden başlamaya kalkıyorsun. yerden bir taş alıp diğer tarafa koyuyorsun. ama o yine var. yine orada. nereye koysan olmuyor. birilerine anlatmalı yardım almalısın ya da en azından destek bulmalısın. çevrende anlatacak insanlar arıyorsun. bilenler yanlış biliyor ama onların doğrularını değiştirecek gücü bulamıyorsun kendinde. hiç tanımadığın biri bunu çözebilir gibi geliyor. saçma sapan insanlara başvuruyoruz ama hiçbir şey istediğimiz gibi gitmiyor. olanları kabullenip ayağa kalkma kararı alıyorsun. mutlusun.. bir şekilde harabe rahatsız etmiyor seni. çevren insanlarla doluyor sen gülünce ama yine de kimseye anlatamıyorsun. bir oda da bir ortamda yalnız kaldığında duvarlar üzerine geliyor. her eşya, her şey sana yalnızsın diye bağırıyor. gerçek, suratında beş parmak izinde bir acı bırakıyor. güçlüyüm deyip ayağa kalkıyorsun ama olay hep aynı yalnızlığa geliyor. alışmalısın ya da tek bedende iki ruh yaşatmalı..
çok karamsar olduğumu düşünebilirsiniz ama bunlar yaşanan şeyler. her insan bir an da olsa yalnız hisseder. en sevdiği insanı kaybettiğinde, yaşadığını anlatamadığında, çok istediği bir şeyde başarısız olduğunda ya da mutluluğunu paylaşacak kimse bulamadığında.. inkar edebilirsin ama bu hiçbir şeyi değiştirmez. gerçekleri açığa çıkardığım için bana kızma. gördüğümü değil hissetttiğimi yazdım. bu seni de rahatlatır yazmayı dene yada bir şarkıyı son sesine kadar açıp, avazın çıktığı kadar şarkıya eşlik etmeyi. biliyorsan bir enstüman çal yada çok iyi resim yapmak zorunda değilsin, kağıdı karala. okuyan, seni gören, duyan, yaptığın resme bakan anlam veremesin boşver. bir kez olsun yaptığın bir şeyin tebrik almasını, beğenilmesini bekleme. kendin için yap. böylece eşyaları duymazsın,duvarları görmezsin. yalnızlık geilir geçer.. insanlar gelir. döngü hep aynıdır ama olaylar, insanlar hatta sen değişirsin..
şöyle düşün; eğer yeni bir dünyayla tanıştıysan, ya senin ondan alman gereken bir ders ya da onun senden alması gereken bir değer vardır. davranış, karakter, kişilik insandan insana değişir ama unutma herkes aynı O2’yi soluyor.