Karanlık bazen korkudur, bazen endişe. Karanlık yokedilemeyendir. Karanlık yokedilemeyip, üstü örtülendir. Karanlık heryerdedir. Her bir köşede, her bucakta. Üzeri ışıkla örtülmüştür.

Yalnızlıktır karanlık, aşksızlıktır.
Bazen de gözlerin hiç bir şey göremediği andadır.
Duyularınızdan birini kaybedersiniz. Her insan karanlıkta bir duyunun kaybolması üzerine, geriye kalan tüm duyuların arttığını farkedebilir.

Karanlıktan kaçış yoktur. Karanlık herkesin içinde vardır.
Kalp ki en sevilen organdır, o bile karanlıktadır.

Karanlık bazen de bilinmeyendir. İnsanların konuşmaktan çekindiği. Hatırladıkça tövbe ettiği şeylerdir bazen de karanlık. Kim ki benim hayatımda karanlık yok diyorsa, kesin birşey ki onun hayatında karanlığa eşdeğer birşey vardır.

İnsanların bakıpta göremediği şeyler vardır karanlıkta.
Karanlık birçok hazinenin koruyucusudur aynı zamanda.
Karanlığa bulaşan biri için artık karanlık yerine, korkunun reklamını karanlığa eşdeğer başka bir terim yapmaya başlar.
Çünkü artık karanlık o insanı korkutamaz, ama her insan birşeylerden korkmak zorundadır. Karanlık korkunuzu yendiyseniz, şimdi yeni bir korkuyla yüzleşmenin zamanı gelmiş demektir !

Karanlık bazen bir yol göstericidir.
Karanlıkta baktığınız birşeyi aydınlıktaki bakışınıza göre yüzlerce kat daha fazla yönüyle değerlendirirsiniz. Karanlıkta insanlar duygusallaşırlar, bu da hislerin kuvvetlenmesini sağlar. Artık görme duyusunun yerini diğer duyularımız çoktan doldurmuş olur.

Karanlık bazılarının da açığa çıkarmaktan korktukları diğer yüzleridir. Bu kendilerinden korkan insanlar için bazen övgü konusu yapılır. Bunun reklamını yaparlar.

Neden karanlıkta daha kolay duyarız, hissederiz, üşürüz, sıcaklarız vs.
Çünkü karanlıkta duvarlar size dokunabileceğiniz kadar yaklaşır. Siyah duvarlar...
Artık alanınız çok daralmıştır. Küçük alanlarda kontrol kolay sağlanır.

Karanlık bazen de aydınlığa geçişin öncüsüdür...
Tıpkı kıyametler gibi...
Kaçılacak değil, beklenecek olandır...

Bora Kasap