Allah aşkıyla yanan mübarek insan Peygamberimiz(sav). Allah’ın en güzel tecellilerinden. Onunla evlenmek annelerimiz için çok büyük bir şereftir. Hem dünyada hem de ahirette çok büyük bir şeref. O kutlu kadınlar en güzel seçimi yaparak Allah’ın “Habibim” buyurduğu insan ile evlendiler. O dönemde yaşayan bir kadın için Allah’ın sevgilisi ile Allah’ın rızasını kazanmak için yapılan evlilik, ibadettir. Dünya ve ahiret nimetidir, iftihar vesilesidir.

Peygamberimiz (sav)’in evliliklerini suç gibi görerek eleştirme nedeni akledememek, aşağılık kompleksi ve ille de o sevgisizliktir. İçi coşku ve aşkla dolu bir insan Peygamberimiz (sav) ve baktığı her şeye o aşkla bakıyor. Gül yetiştiriyor, güle o aşkla bakıyor, o aşkla onları kokluyor, gözleri doluyor. Torunlarını o aşkla kucaklıyor, o aşkla seviyor. Allah, kalbine gerçek aşkı ve insan sevgisini yerleştirmiş.

Eleştirenlerin evlilikten anladıkları ise bambaşka bir şey. Allah aşkından gafletteki erkek için evlilik; yemeğini pişiren, çamaşırını bulaşığını yıkayan, evi temizleyen, çocuk doğurup büyüten ve diğer isteklerini karşılayan bir kadınla resmi birliktelik. Kadın için de maddi-manevi isteklerini tatmin eden bir erkekle birlikte süren ortak bir hayat. Her ikisi için ise genel olarak evlilik; balayı döneminin bitmesiyle sevgi ve saygının da sona erdiği, birlikte kavga edeceği, boğuşacağı, çirkin sözlerle tartışacağı biriyle ortak yaşamak.

Peygamberimiz (sav) gerçek aşk ve muhabbeti doruğunda yaşamış insan. Onunla, o mübarek insanla evlenerek en hayırlısını yapmış annelerimiz. Sonsuza kadar Peygamberimiz (sav)’le yaşayacaklar. Böyle büyük bir nimeti, böyle bir güzelliği neden tercih etmesinler? Dünyanın yok olmayacak nesi var? Dünyanın nimetleri binlerce kat fazla da olsa, Allah’ın sevgilisine ve onunla sonsuz mutluluğa tercih edilir mi?


Fuat Türker