Ufak bir kız çocuğu gibi hep dilimdesin, zır zır ağlamıyorum amma
BEN SENİ ÇOK ÖZLEDİM BABA

Saymadım kaç yıl geçti aradan ,Sadece bildiğim 21 haziran perşembe gecesi sene 2001 o gece ben duruyordum hastahanede ben bekliyordum yoğun bakım kapısının önünde.Gece 22,30 gibi ayrılmıştım ordan ALMANYA yolcularımı uğurlamak için sonrasında saat 12 yi gösterdiğinde telefonum çaldı seni kaybetmiştik.O gün bu gündür çok üzgünüm senin için çok yanıyorum herhafta ziyaretine... geliyorum amma ben hala yokluğuna alışamadım baba.Bazen uzun uzadıya duruyor seninle konuşuyorum bazen elimde olmadan belirsiz rahatsızlanmamdan dualarımı kısa kesip parmak ucumla öpücüğümü taşına bırakıp orda yazan adını okşayıp aceleyle uzaklaşıyorum baba.Evimin penceresinden gözlerim karşı mezarlığa selvi ağaçlarının altında yatan kabrine takılıyor dışarısı ayaz dışarısı buz içim acıyor sen orda üşüyormusun sonra odamın duvarındaki resminde buluşuyor gözlerimiz,o resmini kim görse herkes kendilerine baktığını sanıyor biliyorum benim için üzülüyorsun bulunduğun yerden Ağaçlar ayakta ölür diyorsun

Keşke hayatta olsaydın ben yine herhafta sonu sana gelseydim keşke ömrümde bir kere omuzunda ağlayabilseydim keşke yılların çocukluğumun hesabını sorabilseydim sen yine Annemi kıskandırmak için b eni odana çağırsaydın karakızım deseydinAlmanyada iken en çok senin mektubun gelirdi şimdi gittiğin yerden sen rüyalarıma daha sık gelsen Biliyorum sende özlüyorsun beni dudaklarında buruk bir tebessüm kabrinin başında dururken ben karakızım geldi yine diyorsun belkide kendi kendine o meşhur şakalarını yapıyorsun beni korkutmak için fakat biliyorsun ben korkusuzum sana yine geliyorum iyiki hayatımdailk ve son kez de olsa sen ameliyata giderken hastahane arabasında oturmuş benim için dua edin dediğinde korkma burdayız vede çok kısık bir sesle sana üzerine yüzüne doğru eğilip seni seviyorum dedim.
ANLATMAK,YAZMAK İSTEDİKLERİMİ YİNE İFADE EDEMEDİM YİNE BENDE SAKLI KALDI