Yeni yetme gençlik heyecanları yerini ilaç tesir etmeyen baş ağrılarına bırakalı çok

olmuştu. Geçmişi bir gün kapıyı çalıp kendisinden hesap soracak diye mütemadiyen

tedirginlik içinde zaman geçiriyordu. Attığı her yanlış adım sonunda mutluluğunun

dengeleri bir kez daha bozulmuştu. Kalbinin derinliklerinde hayallerine kavuşamamış

olmanın verdiği pişmanlık en koyu demindeydi. Muhtaç olduğu teselliyi kimler alıp

götürmüştü bilinmez. Bildiği bir şey varsa o da hayata gittikçe moraran bir pencereden

bakıyor olduğuydu.

Böylesi mor renkli akşamlarda ağlamaktan kızaran gözlerini mehtabın dinginliğine teslim

ederdi. Uyku daha karanlıktı ve şiirdi alabildiğine uzun olan, sevgiyi içine alan dizelerle.

Bitmeyen yalnızlığına ritim tutan işte bu sesti. Duman altı keyiflerin yakın arkadaşı

elindeki fincanda tükenmeyi bekliyordu. Üstündeki rehavetten kurtulmak için kahvesini

yudumlarken köşeyi dönen gölgeye çevirdi başını.

Kırılmış ayağını sürükleyerek yürümeye çalışan zavallı bir kediydi gelen. Yeniden akmaya

davrandı gözyaşları. Kediciğin çektiği bu acıya yüreği dayanmadı. Oturduğu sandalyeden

son bir gayretle kalktı. Kediyi şefkatle kucaklayıp eve getirdi. Yarasını özenle temizledi.

Sonra sıkıca sardı ki çabucak iyileşsin. Ya onun yarasını kim saracaktı?