Kararmaya ilk başladığı zaman, geceye andolsun,
Ve nefes almaya başladığı zaman, sabaha; (Tekvir Suresi, 17, 18)
…
Sabah, saatimin alarmının çalmasıyla uyanıyorum. Dış dünya ile hiçbir bağlantımın olmadığı uyku sırasında, ruhu ve bedeni birbirinden ayrılmış bir ölüydüm. Hakkında ölüm kararı verilmiş olanın ruhunu tutan Allah, benimkini bugün de adı konulmuş bir ecele kadar salıvermişti.

Ölüme benzeyen bu uykudan bilinçli bir şekilde uyanmam, yatağıma yatmadan önceki halim gibi görebilmem, işitebilmem, nefes alabilmem ve hissediyor olabilmem birer mucize aslında. Hiç birimiz uyumadan önce, sabah yeniden uyanacağımızdan ve bu nimetlerin yeniden verileceğinden emin olamayız çünkü.

Bütün gece şuursuzca uykuda geçen uzun saatlere ilişkin tek hatırlayabildiğimiz rüyalarımız. Rüyalar, Allah’ın hikmet ve hayırla, özel olarak yarattığı görüntüler. Adeta okul gibi rüyalar, yattığımız yerde eğitiliyoruz. Allah, sınırsız merhametiyle, bize göre karmaşık ancak O’na göre kuşkusuz kolay olan bir sistem yaratarak, hemen her gece bize hatırlatmalarda bulunuyor. Gerçekte olmayan şeyleri rüyalarımızda defalarca görüyor, uyandığımızda defalarca şükrediyoruz. Şimdi ben de rüyamda hastanede olduğumu, çok önemli bir operasyon geçirmek üzere hazırlandığımı hatırlıyor, sağlığım yerinde olduğu için de Allah’a şükrediyorum.

Güne başladığımda, bu gerçekleri düşünüyorum. Üzerimdeki merhameti için Rabb’ime şükrediyorum. Bu yeni gün, rızasını kazanmam için O’nun tanıdığı yeni bir fırsat. Yatağımda doğrulup, bu günümü de Allah’a adıyor, içten dua ediyorum.

“Allah’ım bugün de uyandırıp bana bir fırsat daha verdiğin için sana şükrediyorum. Sana yaklaşmak için vesileler çıkar karşıma ve akşama girdiğimde de, sabaha erdiğimde de Seni övgüyle yüceltmeyi bana ilham et.”
…
Giyinip dışarıya çıkıyorum.

Devam Edecek...

Edebistan, Mart