Bazen hakikaten son bulsun dediğin anlar vardır, ordaydım daha birkaç saat önce..

Yo yoo ölmek bile değildir bazen çözüm, orda ne hissedildiğine dair bilgisi olan yok henüz, korkarım ben..

Hani bu koşuşturmaca bitse dersin falan, napıyorum nereye gidiyorum ne için kavgası başlar ya içinde çokça sebepli nadiren sebepsizce..

Uğruna geride ve ya yarı yolda bir sürü hayal kırıklığı, keşmekeşlik, bazen hatta tüyü bitmemiş yetim hakkı, sevda, ana kucağı ve belki hatta can aldığın bir hayat yaşıyorsundur şu an kim olursan ol, mutlaka..

Öyle dolu ve karmakarışıkken kafamın içi evin yolundaydım gecenin bir yarısı, iş dönüşü..
Korkuyordum..
Herşeyi göze almıştım bu şimdi şu an yürüdüğüm yol uğruna, ama bu son kez duyduklarım ya, onları bir türlü bertaraf edemiyordum, görmezden gelemiyordum işte.
Bi gün bi geleceksin ben de burda olmayacağım demişti bana uğruna dünyaları verebileceğime emin olduğum ama kendisini hiç ikna edemediğim..
Korkuyordum ve ayaklarım geri geri gidiyordu, çünkü bilirdim iki sözüyle darmadağın edebilirdi beni ya da hiç bir söz etmemesi, o daha fena!

Geriye dönüp onarma şansın yoktur bazen ve yaşanması gerekene doğru yürürsün, anamın kucağından babamın vatanından koparken ürpermediğim kadar bir korkuyla yanaştım O’na bu gece..

Bi tebessüm ediverdi..

Şimdi şu an, dünyanın bikaç milyon mesut insanlarından birinin yazdıklarını okuyorsun..