Bugünlerde zorluyorum kendimi...Elime alıyorum kalemimi yazacaksın acını hafifleticeksin diyorum.Kaskatı kesliyorum.
Kalemi ne zaman elime alsam;donuyorum.
Düşüncelerim duruyor
Kalbim duruyor...
Daha sonra farkediyorum ki kalemim seni yazmaktan vazgeçmiş.
Vazgeçmiş özlemi yazmaktan,
Vurgunları yazmaktan.
Anlıyorum ki kalemimle kalbim arasında bitmeyecek bir kavga başlamış.Meydan okuyorlar birbirlerine.
Daha sonra durup düşünüyorum tekrar. Neden diyorum?
Sorular alay edercesine çoğalıyor etrafımda.
Susuyorum..
Ki bu aralar çok sıklıkla yaptığım eylemi gerçekleştiriyorum yine...
Susuyorum..
Yanıyorum..

İçimden konuşmayı öğrendim artık.
Öyle güzelmiş ki aslında.
Herşeyi söylemekte özgürüm.
Hemde insanların gözlerinin içine bakarak yapıyorum bunu...
Konuşmak;illede dudakların hareket etmesi değilmiş.
Benim ağzım artık içimde !