sevda dik bir yokuş, yorucu ve uzun. kiminle birlikte çıkacağını iyi seçmelisin yoksa yolun ortasında tek kişi kalırsın bir anda . arkana bakmak için ne zamanın kalır ne takatin... o yüzden iyi seçmelisin yol arkadaşını, canına can olmalı mesela, düştüğünde elinden tutmalı, yorulduğunda koluna girmeli, bunaldığında tatlı dili ile rahatlatmalı... öyle birini seçmelisin ki sen konuşmadan gözlerinden ile anlamalı ne demek istediğini...
mola yerleri yoktur sevda yokuşunda, durup soluklamazsın...
sevda yokuşu çıkılması çok zor oradan inilmesi ise bi o kadar kolay bir yerdir. çoğu kişi oraya kadar çıkar fakat orada tutunamaz ayağı kayıp düşer en dibe...
sevda yokuşunu çıkan ikilinin ellerinde bir ip olmalı birbirlerini kontrol ettikleri bir ip. bu ipin içinde sadakat, sevgi, umut ve güven vardır. ikili bu ipe tutunarak çıkmalıdırlar yokuşu, eğer ipin her hangi bir noktası çürükse mesela aralarında sevgi kalmamışsa veya birbirlerine karşı güven kalmamışsa o ip hemen oracıkta kopar, tekrar bağlanabilir ama eskisi kadar salam olmayacağı da kesindir...
cebinde bir şeyler olmalı bu yokuşu çıkarken... adını ne kayarsan koy bir şeyler olmalı illa. bu bir ceviz de olabilir, kokulu bir silgi de olabilir veya ucu yanık bir kaç mektupta olabilir... dediğimiz gibi bu yol yorucu ve uzun o yüzden senin bu yolda ki amacını hatırlatacak bir şeyler olmalı ki ayakta kalabilesin...