-Sevmiyorum...

-Yalana ne denli meyillisin. Neyi kime karşı kabullenmiyorsun anlamıyorum ki? İsyan ediyorum mu sanıyorsun inkarı alırken koynuna? Neye karşı bu savaş?

-Yalan değil dilimdeki... Yakamozların adına hürmeten katlanıyorum sana.. Yakamozlar da ona hürmeten görünmedi mi bana?
Sen çektiğin acıya benden daha fazla saygı duyuyorsun, işte bunu anlamlandıramıyorum. İşte buna bir isim bulamıyorum. Acıya bunca hürmet edilir mi?

-Acıya hürmet etmiyorum ben.. Aşka saygımdan, acıda ikamet ediyorum.

-Sevmiyorum...

-Seviyorsun... Sevdiğini biliyorsun. Beni tamamlayan ve seni tanımlayan biri bulduğun... Bu nedenle tutuldun kendi gölgesinden başkasına tutunamamış bir adama... Bu nedenle iki düşünce var koyduğun kafana...

+Gölgesine kurban olduğun adam...
+Hayaliyle başbaşa kaldığın gece...

-Sevmiyorum. Hem sevgi ne?

Yanlışları doğru saydığın; belki, sana has her doğruyu sarıp sarmalayıp yanlışa kapattığın bir sandık...
Yoğun bir karın ağrısı, engel olamadığın aptal bir gülümseme ve tutmayışı bacaklarının...
Kaybetme korkusu...
Bir diken belki, üzerine oturmak zorunda kaldığın...
Bir yapaylık...
Elini kolunu kendine aitmişçesine taşıyamamak...
Etrafındakileri duymamak, isteyerek yalnız kalmak...
Düşünmek hep düşünmek...


-Seviyorsun...

Neden kalabalıklarda yalnızsın sanıyorsun. Ya da; neden yalnız kalmayı seçiyorsun..
Tabii bilmiyorsun..
Bugünlerde;
Denizi ne sıklıkta dinliyorsun sahilin koynuna yanaşıp, ya da bugün yeşillenmiş bir yaprağı eline alıp saatlerce neden gülümsedin.
Hatırlamıyor musun?
Hani pembe bir civciv gördün bugün sahibinin peşinden koşan, saatlerce oturdun ağladın.
Bir bebek gördün masumluğunu kendi saflığınla kıyasladın... Alıp sokasın geldi içine...
Dedin:
"Annesi ben olsaydım"
Sana bunları söyleten bir adam...
Siyah saçlarının kokusundan öptüğün hani... Hani öyle bir adam...

-Sevmiyorum...

-Ya bunlar, bunları ben mi uyduruyorum Asena.

-Hayır Gülsüm. Hepsi doğru.
Yalnız şunu unutuyorsun...
Seven ben değilim.
"Sen" seviyorsun...

Asena Gülsüm Güneş