Ben küçücük bir kaba sıkıştırılmış yüreğimle yaşadım çocukluğumu. Savaşamadığım korkularım, aşamadığım duvarlarım oldu hep… Gün yüzüne çıkaramadığım düşüncelerim ve güneş gördüğünde yosun tutan hayallerim vardı çocukken…
Kimseler görmesin ve kimseler bilmesin diye hayallerimin her birini bir yıldıza asar, sonra geceyi iple çekerdim. Çocuk aklı bir o yıldıza, bir bu yıldıza uğrayıp hayallerimi ziyaret ederdim odamın camından. İşte o yıllarda hayaller arası çıktığım yolculuklarda sevdalandım yollara ve o gündür bu gündür bedenimi nerde unuttum bilmem, lakin yüreğim hep yollarda…
Kendimi arıyorum yollarda. Yollar hancı oluyor ben yolcu… Yürüyorum. Yürürken insanlar görüyorum bin bir çeşit. Evler görüyorum ve evlerin oluşturduğu kentler… Sonra ipe dizilmiş boncuk misali diziyorum bütün hepsini yol kenarlarına. Her şey yerli yerinde oturuyor. Adına hayat denen bir döngü kuruluyor ve ben o döngüde kendimi arıyorum durmadan…



Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU