Arif Abi,Edirne-Kırklareli arasında yolcu taşırdı.
1960’lı yıllarda çoğu insan zamanı,Arif Abi’nin otobüsüne göre belirlerdi.
Sabahları saat 07’de,akşam üstleri de 15.30-16.00 arasında kasabamızdan geçmekteydi.Başkaca geçen araba olmadığı için de bu otobüs kasabamızın can suyu gibiydi.Onu beklemek,inen-binenlere bakmak bayağı zevkli ve eğlenceli bir olaydı.Çünkü hayatın akışı içindeki tekdüzeliğin dışındaydı bu durum!
Ben de,arkadaşlarımızla hayvan güderken,bu otobüsten ya da tek tük de olsa geçen kamyonlardan gazete isteyip,okumak en büyük eğlencemizdi.Kimi zaman gazeteye kavuşuyor,kimi zamanda gazete yerine kese kağıdı kısmetimiz olarak karşımıza çıkıyordu.
Günlerce,kavuştuğumuz bu malzemeleri okumak,kese kağıtlarını yırtmadan açıp, en küçük yerine kadar okuyabilmek müthiş bir motivasyon kaynağımızdı.
O yıllardaki kazanımlarım hâlâ sürmekte olup,okumaktan büyük zevk almaktayım.
Okuyup,öğrendiklerimi başkalarıyla paylaşmak ise ayrı bir mutluluk kaynağı...
Tıpkı İngiliz yazar Charles Kingley’in (1819-1875) dediği gibi hayat.
Yazar ,"Bunu kendinize bir yaşam kuralı yapın,eğer mümkünse...Asla ’Bugün en azından bir insana katkıda bulundum,en az bir insana bir şey öğrettim,en azından bir insanı mutlu ettim ya da en az bir insanı eskisinden daha iyi ettim’ demeden yatağa girmeyin ."demektedir.
(Hafta sonu buralara ziyarete gittim de,geçmişe yolculuk ettim,paylaşayım istedim.)