Soguk bir sonbahar aksamıydı,seni bana taşıyan.Sıradan bir gün ve sıradan bir yerdi; her okul çıkışı arkadaşlarla buluşulan.Ayazımı ısıtan gülüşünle sen çıktın karşıma.
O, yıllardır hala içimi titreten,bana dair ilk kelimen çıktı dudaklarından;’Merhaba’.Soluğum kesiliyordu,sesim titriyordu.Gözlerimse parlayarak bakıyordu,biraz şaşkın,biraz ürkek.Kelimelerle savaşım dakikalar sonra bitmiş ve ancak cevap verebilmiştim.Ellerim terliyordu,giderek artıyordu heyecanım,aşkı görmüştüm,aşk gelmişti...Hayal gibiydi.Ansızın sessizce,plansızca yürümeye başlamıştık ısparta sokaklarında...Sonra bir taş üstünde oturduk gün ağarana kadar.Ben sana umutlarımı anlattım,sense hayallerini.Nicedir kimseyle paylaşamadığım hüzünlerim vardı. Ne çok susamıştık konuşmaya.Konuştukça aktın içime,konuştukça seninle doldum,konuştukça yakınlaştık birbirimize.Bir yabancıya bir günde nasıl yakın olabilmiştim böylesine.
Korkmuyorum artık yeni gelecek günden.Sanki senden öncesi yok,sanki sen hep bendeydin.Bir merhabanla sen geldin...Hoşgeldin.

Hazann