Onca yorgunluğun onca çabanın sonunda varabildiğim yer yine hayalinin kokusu, öyle ki hayalini kurmaya bile korkuyorum. Sanki unutmaya proglamlanmış beynim, içimdeki her şey yok sayıyor yokluğunu. Bir an bir şarkının kıtasında, bir karesinde küçük bir resmin, bazen hiç tanımadığım bir insanın bakışında bazen bir arkadaşın gözünün renginde. Olur olmaz bir gece yarısında bir damla göz yaşıyla düşüyorsun yüreğimin ortasına. O zaman anlıyorum sen yoksun artık dönmeyeceksin, benimse sana gelmem olanaksız. İşte o ana tarifsiz bir acı yaşıyorum. Öyle insanların anlattığı gibi güzel anılarımızda çok değil, seninle hayatın çok az bir bölümünü paylaştık. Ne bir çocuğun en çok ihtiyaç duyuduğu anda ne ne üzgün hissettiğimde ne aşık olduğumda ne aç ne tok ne de yalnızlığım beni buz gibi bir insana dönüştürürken yanımda değildin, olamadın. Ben de seninle olamadım şimdi pişman olmak için, telafi etmek için geç bile değil. Şu saatte adın içimde dolanıyorsa özleminle beraber, azgın bir köpek gibi sağa sola saldırarak kokun gelmiştir yine yine kucağına yatmayı özlemişimdir. Yine birileri canımı yakmıştır anne. Neyi değiştirir özlemek, yokluğunu kabullenmek. Yanlızım, özlemişim düşlerimin orta yerine yumruk yemiş gibiyim. Hiç bir ilaç, hiç bir söz kafi gelmiyor. İnanamıyorum yaşamı güzel kılan şeylerin var olduğuna. Sanırım hayatına biraz geç girdim, sevinci de hüznü de paylaşmayı bilemedik. Hep başkaları için yaşadın bana hep çok şey vermek istedin, gitmeseydin senden sadece kimsede bulamadığım o huzur dolu kucağı istediğimi söyleyecektim anne.