Uzun zamandır yazmıyordum, ben mi yazmaktan vazgeçmiştim yoksa bazı sebeplerden dolayı bir süreliğine rafamı kaldırmıştım onuda bilmiyorum. Yazarken bu kadar zorlanacağım hiç aklıma gelmemişti, kendimi kötü hissetmeme neden oldu.

Tekrardan arkama yaslandım sadece öylece bakakaldım, ne yapmışım kendi kendime diye hayıflandım. Bir insanın yüreği sussa kalemi konuşur, kalemi sussa yüreği konuşur şuan iki durumdan da uzaklaştığımın farkına vardım.

Halbuki yazmayı seven kişiler iyi bilir ki, yazmak kişinin içindeki duygu selini harmanlayıp dile getiremediği sözcükleri, kalemi aracılığıyla kağıda aksettirebiliyor. Kişi yazınca içindeki paslanmış, körelmiş, yıpranmış, hırpalanmış duygularını açığa çıkartıp, eksikliklerini yada göremediklerini anlayabiliyor.

İnsan yazmayınca köreliyor adeta üzeri pas tutmuş gibi kalemi bir nokta dahi gidemiyor. Halbuki yazmağa başlayınca keskinleşiyor yazdıkça pırıl pırıl parlıyor, kaleminin hızına yetişemiyor.

Bazen bilmeden kendimize haksızlık ettiğimizin farkına bile varamıyoruz. Belki kişinin o anki ruh hali sebebiyle nelerden vazgeçtiğini görmesi mümkün olmuyor.

Ne olursa olsun yazmak güzel bir duygu. Çünkü ulaşamadığın dokunamadığın bir çok yere ulaşmış oluyorsun...