Hayatımızın her an her yerde eksik olmayan o baş belası cep telefonları.Çıktığından beri bir kez olsun hiç cebimizden,çantamızdan,yanımızdan eksik ettik mi?Cevabı çok kolay tabikide eksik etmedik.Âdeta bir arkadaşımız bir dosttumuz oldu sanki.Ona derdimizi anlattık,ona isyan ettik belkide ona teşekkür ettik.Ne kadar komik değil mi tuvalette bile yanımızda oldu.Bu da tuvalette gazete okumak gibi bir şey sanırım.Sevgilimiz,arkadaşımız,dostumuz gibi sarıldık sımsıkı ona.Yatağmızda bile onunla uyuduk.Kaybolduğu zaman üzüldük belki de ağladık.Ne kadar tuhaf değil mi?Hâlbuki birkaç işlemden başka pek o kadar önemi olmayan sıradan bir alete neden bu kadar kendimizi kaptırdık ki anlam veremiyorum doğrusu.Toplantılarımızı,randevularımızı,doğumgünlerimizi bir ajandaya kaydetmek yerine telefonlarımıza kaydeder olduk.Yönlerimizi bile artık o tespit eder oldu.Hatırlıyorumda birgün seyahate çıkarken bile nerde olduğumu öğrenmek için ondan yardım almıştım.Yazımı yazarken bile gülüp geçiyorum.Arada çekmediği vakitlerde bile dövdüm keratayı.Az dayak yemedi benden.Küstü belkide bana belkide ağladı.Ama isteyerek yapmamıştım.Neyse

Sözüm gereği her türlü işimize yarayıpta yanımızdan ayıramadığımız o baş belası cep telefonları belkide sonsuza dek hiç yanımdan eksik olmayacak beni bırakmayacak.Derdimi,üzüntümü,sevinçlerimi onunla paylaşaktım.Şimdi sana sesleniyorum o güzelim cep telefonum kop git artık benden ve beni bırak ah bırakmayacaksın biliyorum.Ama çık git hayatımdan ve daha fazla bağlanma bana...