Bir mektup yazıyorum. Kime ve ne için yazdığımı bilmeden. belkide hiçbir adrese
Yollanmamak özre yazıyorum. belkide konuşacak kimse kalmadığı içindir
Hayatı anlama aptallığından vazgeçip. gerçekleri görme zamanı geçiyor
Artık geri getireceğimiz tek şey. elle tutulamayan duygular olsa gerek
Her şeye biraz alışma korkusu yüzünden. hep kaybettiklerimi arıyorum
Kutsal duyguların acımasızca yıpratıldığı gözler önünde
Ama gel gelelim ki. gözler önünde de olsa göz gerçeği kabullenmek istemiyor
Çünkü herkesin kendi gerçeği daha ağır basıyor. doğruluk payı olmasa bile
Kırıyoruz ve hep tüketiyoruz ürettiğimizi. Yetmemeye başladı ve tatmin etmiyor
Artık. Hangimiz aşka ve dostluğa doyabildik ki? Yoksa aşk yokmu. Dostluklar yalanmı oldu. İçimi boşaldı peki. Kim boşalttı. Kim cesaret etti
Ben değilim diyenlerin sesini duyuyorum. Haklıyız hepimiz onursuzca yaşamaktansa aşkı. Vuralım kilitleri yüreğimize. sevişmek değilmidir
Hayat. peki tatmin olduktan sonra tekrar sevişirmisin hayatla
Özlemek değilmidir aşk. yanındayken bile ona doyamamak değilmidir
Elde edilmişliğin sersemliğiyle. daha ne kadar avutabilirsin kendini
Haklı olmanın avantajını. neden birilerini hırpalamak olarak görüyoruz
Haksızlığımız bize çok uzak. çünkü hiç haksız olmadık.
Her geçen gün biraz daha zenginleşip. Kayboluyoruz insani duygularımızdan
Ve hiç arama gereği duymaksızın. Ardımıza bile bakmadan sürgülüyoruz yüreğimizi. en çok kendimize kıyıyoruz farkına varmadan.
Ve hep hayat diyoruz. Nede kolay diyoruz. hayat kimsenin dostu değil
Hele dara düştün mü vay haline. Sen kendine yeteceksin. dikeceksin yaranı
Hayat elini bile sürmez. Olacaksın kendine dost. Ve her seferinde âşık olacaksın
Kendine. Ve anlayacaksın. Kendini sevdikçe varsın ve kendini sevdikçe
Sevebilirsin insanları. En iyi dostun kendinsin. Çünkü yaranı kendin daha iyi
Sararsın.