Gözlerimi kapatıyorum nargilemi çekmek için içime bakma istediğim nargile değil, nargilemin dumanındaki seni görebilmek.

Ve işte başlıyor…

Öyle sert çekiyorum ki nargileyi içime; gözlerimi kapatarak, kendimi sıkarak çekiyorum.

Ve işte hayalin geliyor yüzünde gülümseme, gözlerinde beni görmenin mutluluğu ile. Gözlerimin karanlık boşluğunda bir aybala gibi yakıyor yüreğimi, kalbimin derinliklerine işliyor gülümsemen. Gözlerin, gözlerime hapsolmuş, gözlerimi arıyor. Gözlerimin içinde sessizce bağırarak ismimi zikrediyor dilin. Hayalin kollarını açmış beni çağırıyor, koşmak istiyorum bir anda hayali gerçek sanarak ama ayağım takılıyor masaya gözlerimi açıyorum.

İçimdeki dumanı, o ipek ellerinle dokunduğun dudaklarımdan salıyorum bilinmezliğe.

Ve sen evet yine sen bilinmezlikte yok olmaya mahkum nargilemin dumanını süslüyorsun. Sanki benden kaçamazsın, sen olmadan gitmem bir yere, kaybolmam bu bilinmezlikte dercesine. Ellerini uzatıyorsun ellerimle tutmaya çalışıyorum var gücümle, tutamadım gidiyorsun gitme diye bağırıyorum gitme, dememe rağmen gidiyorsun.

Bilinmezlikte senin hayalinle kaplı nargilemin dumanı dağılıyor gökyüzünde. Üzülüyorum tekrar görmek istiyorum seni, tekrar yaşamak istiyorum hayalini.

Tekrar seni yaşamak, hissetmek hayalini bir kez olsun görmek için nargilemi defalarca çekiyorum içime. Senin için hayalin için defalarca zehir çekiyorum seninle kaplı içime.