En büyük yanılgısı insanın güvenmek belki de…
Sevdi sandığımız bir bakıyoruz en uzağımızdaki olmuş.
Kalbimizi yanlış insanlara açıyoruz da, bizi seven insanlardan hep kaçıyoruz sanki…

Çocukluğunda büyüyünce mutlu olacağını sanıyor insan.
Hep bir şeyleri bekliyoruz, mutlu olmayı hep ileri bir tarihe erteliyoruz .
Okulu bitireyim de…….
İşe gireyim de………
Evleneyim de……….
Çocuk sahibi olayım da………
…….. da , ……… da, ………da.

Bunların hepsine kavuşuyoruz da bakıyoruz sonra , mutluluğa kavuşamamışız.

Zorla güzellik olmuyor oysa ki.
Sevdiğin seni sevmiyor her zaman
Hayal ettiklerine kavuşunca mutlu olmuyor insan…
Hep daha fazlasını bekliyor hayattan.
Bekledikleri gerçekleşmeyince de hem kendisini hem karşısındakini yormaya başlıyor elinde olmadan…
Bu kısır döngü de böyle sürüyor durmadan…

Sonra bir şekilde kendini avutmaya başlıyor kişi…
Herkes bunun kendine göre yollarını buluyor.
Bana göre yazmak bir terapi çeşidi.
Dile gelen şeyler hem kendisini, hem karşısındakini yaralıyor da insanın
Yazınca yumuşuyor sanki.
Hem kimse zarar görmüyor bundan…

Oysa hayattan istediğimiz sadece birazcık huzur.
Yoksa çok mu fazla bu beklenti…

Sonuçta hep bekliyor insan.
Şu olacak, bu olacak, …….cak, ……..cak,……….cak
İnsan belki de böyle olgunlaşacak.