Liseye gittiğim yıllardı.

Yattığım oda oturduğumuz gece kondunun balkonuna bakıyordu. Bir akşam yatağıma uzandığımda beyaz bir güvercinin çamaşır ıplerinin bağlı bulunduğu uzun borunun üzerinde uyuduğunu farkettim. Önce, soğuk ve yağmurlu sonbahar günlerinde geçici bir sığınak olarak o gece orada olduğunu düşünmüştüm. Meğer yanılmışım. O geceden sonra her hava kararmaya yakın, balkonumdaki rüzgâr ve yağmurdan korunaklı köşesinde yerini alıyor, bembeyaz kanatlarının içine kafasını gömerek uyuyordu.

Artık komşu olmuştuk ve varlığından çok mutluydum. Bazen camın perdesini, bazen de balkonun kapısını açıp ona baktığımda, başını beni görebilecek şekilde yan çeviriyor, beni izliyor, sonra tekrar bembeyaz kanatlarının içine gömüyor, ama kaçmıyordu. Sanki benden zarar gelmeyeceğini hissetmiş gibiydi. Artık komşudan da öte dost olmuştuk :))

Böylece günler günleri, haftalar haftaları kovaladı. Sonbahar da geride kalmış, kışın soğukları kendini iyiden iyiye hissettirmeye başlamıştı. Hiç aksatmaksizin her gün balkonumda misafirim olan beyaz kanatlı güvercinim SıKıCı geçen hayatıma renk katmış, adeta hayatımın bir parçası haline gelmişti. Sert rüzgârlar ıSLıK çalarak estiği gecelerde, kimbilir kaç kez yatağımdan kalkarak, orada olup olmadığını kontrol etmiştim. Artık içimde korku ve endişe vardı. Ya üsürse! Ya gider de bir daha dönmezse! Farketse dahi kizmayacagini bilmeme rağmen, yine de, annemin haberi olmadan mutfaktan asirdigim buğday tanelerini hiç bir gün aksatmadan görebileceği yere serpistiriyor, her geldiğinde onları iştahla mideye indirmesini büyük bir zevkle izliyordum. İzlendiginin farkındaydı aslında. Bazen aniden başını kaldırıyor, bir süre hareketsiz bir şekilde bana bakıyor, adeta teşekkür ediyordu...

Onu kaybetme korkusu içimde öylesine yeretmisti ki, sürekli bir çare arıyordum. Sonunda karar verdim. Uyuduğu bir gece sessizce yanına süzülecek, onu yakalayıp içeriye alacaktım. Bu fikir bana çok dahice gelmişti! Öyle ya, güvercinim artık hem üsümekten, hem de ac kalmaktan kurtulacaktı. Üstelik ben de, ’ya gider de bir daha geri dönmezse’ endişesi yasamayacaktim.

Planimi devreye koyacağım gün, okuldan gelir gelmez yatak odamın yanındaki misafir odasına geçerek balkonun kapısını aralık bıraktım. O geldiğinde açmaya kalksam ses çıkabilirdi. Hava kararırken bembeyaz kanatlarını çırparak balkonun duvarına konmuştu. Önce, hazırladığım daneleri afiyetle midesine indirmiş, gece uykusu için, her zamanki konduğu balkon borusunun üzerinde yerini almıştı...

içimde tarifi imkansız bir heyecan vardı. Bembeyaz kanatlı güzel güvercinim bir kaç saat sonra avuçlarımın içinde olacak, Artık üsümeden kurtulacaktı. Kaçabileceğini aklıma dahi getirmiyor, hiç ihtimal vermiyordum.

Hava iyiden iyiye kararmış, akşamın hareketliliği yerini gecenin sessizliğine bırakmıştı. Çıt çıkmıyordu...Duyabildiğim tek şey kalbimin heyecanlı atislariydi. Vakit gelmişti. Dizlerimin ve elllerimin üzerinde sessizce ilerleyerek, ilk engel durumundaki perdenin altından ve kapı aralığından balkona süzülüverdim. Ellerimin ve dizlerimin kirlenmesi hiç mi hiç umurumda değildi. Adeta hedefe kilitlenmiş gibiydim. O gece bulutların arkasına saklanan ay bile, sanki bana yardım etmek ister gibiydi. Dört adımlık mesafeyi, bukalemon edasıyla hareket ederek güvercinin konduğu yerin altına vardığımda kalbim duracak gibiydi. Yavaasca ayaklarımın üzerinde dikelerek kollarımı uzatabilecegim mesafede güvercinimi ayaklarından yakaladığımda artık mutluluguma diyecek yoktu. Kaçmak istercesine çaresizce çırpınışları, korku dolu bakışları hiç umurumda değildi. Öyle ya, kötü bir niyetim yoktu ki! O bunu bilmediğinden, korkması, cirpinmasi çok normaldi...

Büyük bir HıZLA balkon kapısından içeriye girdim ve kapıyı ardımdan iteleyiverdim. Artık kalbimin hızlı atışları kesilmiş, büyük bir sevinçle avuçlarımda tuttuğum güvercinimi izliyordum. Bu kez onun kalp atışları hızlanmış ve bunu avuçlarımda hittetmeye başlamıştım. Kaçıp kurtulmak için mücadele ediyor, SıKıCA kavradigim ellerimden kurtulamıyordu. Biraz sakinleştiğini düşünerek bir süre sonra bir elimle tutarak diğer elimle kadifemsi kanatlarını okşamaya başlamıştım. Artık geceyarısı olmasının, yarın erken kalkıp okula gidecegimin önemi yoktu. Saatin farkında bile değildim. Allah’tan, annem güvercinimin kanat cirpislarina uyanmamisti. Gün boyu tek başına üstesinden gelmek zorunda olduğu onca işten sonra bunda şaşılacak bir şey de yoktu aslında.

Parmaklarım incitmemeye özen gösterircesine güvercinimin kanatlarının üzerinde gezinirken ve ben onun artık biraz sakinleştiğini düşündüğüm anda, ani bir cirpinisla, incitmemek için fazla SıKMADıĞıM elimden kurtuluverdi. Bir o yana bir bu yana uçuyor ve her seferinde ya duvarlara, ya pencerelere çarpıyordu. Her yakalamaya çalıştığımda ise elimde tüyleri kalıyordu. Uçmaktan ve sağa sola çarpmaktan yorgun kalıp, bir köşeye konduğunda son bir hamleyle yakalayiverdim. Sevincimden ve mutlulugumdan hiç eser kalmamıştı. Çok ama çok üzgündüm. Böyle olmasini hic istememis, böyle olabilecegini düsünmemistim.

Aklım başıma gelmiş, bir gerçeği yeni anlamıştım.

Bir güvercini sevmek, onun özgürlüğüne müdahele etmemekle mümkündü. Mutluluk onun özgür açan kanatlarindaydi. Bir güvercin bile özgürlüğünden vazgeçmek istemiyor, bu uğurda kanatlarını süsleyen tüylerinden vazgecebiliyor, yaralanmayi göze alabiliyordu. Yapılabilecek, daha doğrusu, yapmam gereken tek şey vardı. Onu özgürlüğüne kavuşturmak, ona daha fazla ACı cektirmemek.

Onu özgürlüğüne bıraktığımda bir daha geri dönmeyeceğinin farkındaydım. Artık veda vaktiydi. Bir daha görüşmemek üzere... Son kez okşadım itinayla kanatlarını. Özür dilercesine bir öpücük kondurdum kanadına. Henüz hafif aralık olan balkon kapısının tül pedesini dirsegimle kaldırarak balkona çıktım. İki elimi gökyüzüne uzatarak çok sevdiğim güvercinimi özgürlüğüne birakiverdim.

Gecenin köyü karanlığında farkedebildigim tek şey, onun geceye inat parlayan bembeyaz kanatlariydi.

Öylece kalakalmistim. Gözlerim hâlâ, gözden kaybolana kadar ardından bakakaldigim güvercinin kaybolduğu en son noktaya çivili kalmıştı. Elde ettiğimi sandığım mutluluk bir anda elimden ucuvermisti. Hayli zaman sonra odaya geri döndüğümde, her tarafa ucusmus bembeyaz tüyler, bana; "yaptığın hatanın farkindamisin?" der gibiydi. Özenle ve büyük bir üzüntüyle bir dostluktan arta kalan tüyleri toplayarak bir kutunun içine koydum. Aynen tahmin ettiğim gibi olmuş, gecelerimi aydınlatan, günlerimi renklendiren güvercinim bir daha gelmemişti. Gözlerim her gece boşuna onun konduğu yere bakar olmuştu. Kimbilir nerelere kanat açmış, kimin balkonuna konmuştu?

Artık, ne zaman biryerde bir beyaz güvercin görsem, sanki oymuş gibi sevinir, onu izlerim. O beyaz güvercin sayesinde uzaktan sevmesini öğrendim. Dokunmadan, incitmeden, korkutmadan...

Sevmenin bile bir usulü vardı...