Üstad Necip Fazıl’ın bu sözü dolandı dilime.. ve maalesef çok acı bir günün ilk saatlerinde, hani insan bir dost arar ya içi sıkılnca ve yüreği acıyla burkulduğunda bende kalemime ve edebiyat sever dostlarıma açacağım bu gece gönlümü ve içimde ki sızıyı siz dinleyeceksiniz çünkü olabilecek en koyu yalnızlıkla başbaşayım arkadaşımı, dostumu , canımı toprağa verdiğim gece...
Gözyaşlarıma en az dostlarım kadar ihtiyacım var.Baş ucunda dikilirken dostumun ve yıllar sonra ki ilk buluşmamız da oysa ne kadar içten gülmek isterdim ben geldim demek bak sözleştiğimiz gibi.
Biz liseli üç genç kızdık birbirine sıkı sıkıya bağlı mezuniyyet yolarımızı bedenen ayırsa da ruhen birbirimize öyle yakındıkki; Ankara, İstanbul, ve Sakarya da süren yaşamlarımız koparamamıştı bizi.Ruhen yakın da olsak bedenlerimize de vuslatı yaşatmak için sözleşmiştik evet bitecekti bu hasret ve biz bu ramazan bayramında tıpkı yıllar öncesin de ki gibi bir araya gelecektik. Belki mütevazi bir pastanede kolalarımızı içip geçmişi yad edecektik.Çocukları da olacak tı yanlarında ve teyzeleriyle tanışacaklardı. OLMADI...dünya meşakkati, bayram telaşı, onun kayınvalidesi, bunun halası, bayram ziyaaretleri derken üç sözleşmiş yürek erteliyordu bu buluşmayı bir dahaki seneye, ama bilmiyorlardı ki bir dahaki seneye üç kişi girmek yoktu.VE bu sabah bunu onaylayan haber geliyordu Ankara nın buz gibi soğuğundan İstanbul o sevdiğim şehir bir anda zindan oluyordu, sahi gök kubbe bu kadar yakın mıydı yere ve yer neden kayıyordu böyle ayaklarımın altından.Canım yanıyordu en ince yerinden ve inanılmaz bir pişmanlık tüm hücrelerime kadar bir anda nüfuz ediyordu. Hani buluşacaktık AYŞEM hani gözünde tütüyordum.Neden diye soramıyordum elbette takdir-i ilahi boynumuz kıldan ince ama soruyorum işte neden erteledik buluşmayı ve neden erteleriz hep sevdiklerimize onları ne kadar çok sevdiğimizi söylemeyi.Dosatlarım şiire gönül verenler kalemini arkadaş edinenler sizlere sesleniyorum eğer varsa hasretini çektiğiniz biri hemen şimdi görün uzaksa arayın çünkü sonra geç olma ihtimali çok yüksek. VE hemen sevdiğinizi söyleyin.Ne bileyim birşeyler paylaşın yoksa benim gibi bir avuç gözyaşı ve içten edilmiş duaların tesellisine sığınırsınız.EVET ben bugün canım arkadaşımı toprağa verdim. Hiç bu kadar uzun gelmemişti Sakarya İstanbul arası bana sanki yollar hep uzuyordu biz gittikçe uzayan bir yol. Yürek böylesine sızlıyorken ağlayamamak nedir bilemessiniz? VE bir evin içinde yapayalnız hatıralara sığınmak.AYŞEM sözleştiğimiz yerde yazmamış mevla buluşmayı ama bizler biliyoruz ki iman etmiş her mümin mutlaka, bu defa hiç ayrılmamacasına buluşacak bir yerde... Allahın rahmeti üzerine olsun.Kardeşim.