Yaşı gencecik ama yasadıklarıyla orta yaslara gelmiş bir genc kız yasıyor Öykümde...

Masalları cok sevmiş olsa gerek Aşk’a hep umutla bakıyor,ne yasarsa yaşasın sevgi onun yaşama sebebiydi...Kanayan yaraları aşktan olsa da gecsin diye merhemıde hep oydu...

Fırtınaları dınmezz Eylül,Haziran demeden lodoslara gebeydi hep ömrü .Gel gitleri vardı bi yanı delı dıvane ,bi yani vardı ki o bıle şiddetinden korkar .Farklı ozellıklere sahipdi sabretmeyi kendine meziyet edinsede hep dostları tarafından aymazsızca kırılır sonra yenide savrulurdu...

Birgün en güzel günlerden birinde Asık olmuş herzaman ki gibi platonik ,hep severdi uzaktan sevmeleri daha heycanlı daha tutkulu gelirdi yüreğine.Karsılıklı gibiydi aslında bu ilişki kızın dikkatini çekmeye çalısan delikanlı hedefine ulaşmış bakışlarıyla şuh bi gülüşüyle ayak sesleri hissedilmeye başlamıştı kızın yüreğinde,ne istemişti ki bu genc bu yaraları olan kızdan ne ıstemişti ki canını yakmak mı?

Vee zaman ilerler aylar mısralar gibi ardı sıra gelir dinmek bilmeyen fırtınaları yasar hep kız.Sevmek sevilmek isterdi halbu ki tek amacı oydu ama hayat onun dinlediği masallardaki gibi bir pembe gözlük furyası değildi .Hayat acmasızlıgıyla kahpelikleriyle o seven kalbi paramparça yapmaktaydı...

Bir öyküm vardı yüreğimde yazmasam kagıt yerine gözlerimden akıcaktı bu acılar oldu yada olmadı hayat bana hep hüsranla doğdu ...!