´´TOHUM toprakta saklandıkça yeşerir büyür ´´demiş Mevlana
Sevgimiz aşkımız bizlerin tohumu kalbimiz ise toğrağımızdır.Sevgimiz kalbimizde kaldığı sürece büyür.Seven sevdiğine söyleyemez zaten onu ne kadar çok sevdiğini.Kalbinde saklar sevgini.Her şeyi yaşar kalbinde .Ona söyleyemese bile o çoktan her anını onunla geçirir.Sessizce seni seviyorum der kalbi, her gördüğünde de merhaba .Sevdiği kişi cevap vermez duymaz duyamaz .Dedim ya sessizce söyler kalbi her şeyi .Kaç bin defa AŞKIM demiştir seven ama sevdiği bilmez.Kaç bin defa günaydın kaç bin defa hoşçakal demiştir.SEVDİĞİ bunları da bilmez.Söyleyeyim de kurtulayım der çoğu zaman, ama her defasında söyleyemez.BOĞAZI düğümlenir nefesi kesilir onun karşısında.O anda TOHUMUNA bir su damlası daha düşer.SEVGİSİ BİR KAT DAHA BÜYÜMÜŞTÜR ARTIK SEVENİN.Zaten çoğu zamanda böyle besler tohumunu seven.Tohum büyür yeşerir kalbine sığmaz olur.AŞKI artık kalbinde değil ruhundadır sevenin.RUHU sevgilinin aşkıyla bütünleşir.Saftır duyguları temizdir.Onu görünce artık kalbi sızlamaz sevenin bütün ruhu acı çeker, hemen kaçmak ister oradan.Zamana da aklı ermez o an.Normalde su gibi geçen zaman onu görünce donar kalır.ZAMAN GEÇMEDİKÇE SEVDİĞİ SEVMEDİKÇE RUHU AĞLAR ACI ÇEKER.Sevenin sevgisi artık çok büyümüş, küçüçük tohumu kocaman bir ağaç olmuş ve sevlisini bekle durmuştur .ZAMAN geçer sevenin ruhu dayanamaz olur SEVGİLİ gelmez ruhu çoktan harap olmuştur.AĞAÇ kurur. BEDEN ölür, AŞKI tohum gibi tekrar toprağa gömülür .Geride kalan`` YARALI bir RUH , SEVGİLİSİZ bir SEVDA , bir de MEZAR TAŞINDA yazan birkaç sözden ibaret olur...