2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2005
Okunma
Bazen hayatı içi şeker dolu bir kavanoza benzetiyorum. İnsanları ise içindeki şekerlere.
Ama görüyorum ki şekerler gün geçtikçe azalıyor, iffetleri yok oluyor, gün geçtikçe zalimleşiyorlar. Kendi aralarında tatışmaya başlıyorlar. Bağlarını kaybediyor ve kendi kıyametlerine sürükleniyorlar. En sonunda kavanozun sınırları aşılıyor. Daha fazla dayanamayıp kırılıyor. Kavanoz paramparça olurken şekerler her yere saçılıyor. Ama hiçbiri kavanoza girerken sonunun çöp kutusu olacağını düşünmemişti.
Şiirin sahibi
Cevap Yaz