Acının göbeğine doğurduk duygularımızı. Savaşlar yokluklar. Sömürülen devlet millet derken refaha ulaştık ulaşmasını da bu rehavet duyguları fanusa hapsetti. Zalim bir nesilken hassas bir millete dönüştük. Çocuklarımızın şimdiden duygularını hapsedip yapay bir hayata hazırlarken, aklımız başımıza acılarla yüzleşince geliyor. Tecrübeyle sabittir. Çocuklarımız ölümü doğumu düğünü derneği bire bir yaşamalı iyi günü kötü günü bilmeli. Vijdanlarına taş bağlayıp ruhunun derinliklerine atsada insanlar insanın gönlünde ses yankı yapıyor. İnsana huzur vermez bu ses.Cenaze görmesin üzülür, hastaya gitmesin piskolojisi bozulur. Hayatın hep neşeli alanlarının olduğunu düşünüp hayatın özünü anlayamıyorlar. Sonrada on sekzine gelince birden hayatın ortasında kala kalıyorlar.Gençlerimize iyilik yapıyoruz derken onlara ne kadar kötülük ettiğimizi sonradan anlıyoruz. Bu yaptığınız keke kabartma tozunu ilave etmeyi unutmaya benziyor.Gelecek; ayaklarının üstünde durabilen sağlam karakterli gençlere emanet edilir...vesselam