_Niye büyük büyük yazıyor kalemin bu gün
diye sordu Beriki

_SESİNLE KARIŞMASIN
dedi Öteki

Oysa aynı anda ötekinin kaleminde büyük harflerin aynı bahanesi bir başka diğeri içinde kullanılabilirdi, mümkündü.




_Senin ağzın niye bu kadar büyük?
diye sordu Kırmızı Başlıklı Kız.

_Seni daha iyi yiyebilmek için,
demedi kurt.

Onun yerine;
_Getirdiğin yemekleri daha iştahla yiyebilmek için
demeyi seçti.

İnandırıcıydı.



_Peki şimdi ne olacak, hangi yoldan gideceğim?
diye sordu Beriki

_Artık merkep nereye götürürse güzelim
dedi Öteki


Aynı anda Öteki nin yüzünde nasıl bir ifade vardı merak etti Beriki.
Savaş meydanında zaferini sonuna kadar yaşayan moğol akıncısının surat ifadesindeki gibi, zafer çığlığı mı germişti yüz kaslarını, bilemedi.

_Peki şimdi ne olacak,hangi yoldan gideceğim
diye sordu Alis

_Nereye gideceğini bilmiyorsan hangi yolu seçtiğinin bir önemi yok
dedi Tavşan.

Oysa her yol mutlak akıbetine götürüyordu insanı.Yolun biri dolambaçlıysa diğeri kestirmeden ulaştırıyordu menzile.
Tavşan da bunu bilemedi.

Başlaması biteceğinin garantisi değil miydi yaşamda herşeyin?

Doğmak ve ölmek arası nefes alınan zaman dilimi değil miydi hayat dediğimiz.

İsteyerek kanmalar silsilesi.

Zaferse sadece sahte sedefi ruha sürülen.



Peter Pan belki sırf bu gerçeği gördüğü için reddetti büyümeyi, yeğledi hep çocuk kalmayı.

Taki bir gece;
peri tozuyla uçtuğu o sayısız gecelerden birinde Wendyi görene değin.

Neydi Peteri cezbeden Wendyde?
Sadece sahip olduğu billur gibi masum ve saf güzelliği mi?
Kardeşlerine gösterdiği anne şefkati mi?
Büyümüş de küçükmüş halleri mi?
Aşk mıydı Peteri Wendynin penceresi önünde mıhlayan ve sonrasında düşler ülkesini yok etmeye kadar vardıracak meceraya sürükleyişi.

Hiçbiri mi?
Hepsi mi?

Yoksa yoksa her birimizin içinde yaşadığı mutlak yalnızlığı mı?

Hangisi?