İnsanlar hayatınızı sorgular. İnsanlar hayatınızı,sizin fikirlerinizde dolananları bildikleri sanısıyla sorgular. Hatta çoğu kez yargılar insanlar. Hissettikleriniz hesaba katılmaz. İki kere iki hep mantıktır başkalarının dünyasını yorumlarken. Her dört işlemde varılan hissiyatın,mantığı nasıl ezip geçtiğini anlayamaz insanlar. Bu,başkalarının hayatını kadraja alırken böyledir.

His,kişiye tesis edilir;kimine göre yaratıcı tarafından kadere yazılmıştır;kimine göre de tesadüfler silsilesinden doğmuştur her şey. İkinci grup dahilindekiler bu sebepten sıkıntıya düştüklerinde,dualara sarılamadıkları için daha çaresizdirler. Umut çıkaracakları bir kapı eksiktir onlar için. Fakat yine de,hissederken herkes aynıdır. Farklı gözler,farklı yüzlere değerken beyinlerde patlayan havai fişekler aynı noktaya delalettir. Ortada bir duygu karmaşası vardır. Havada gri bulutlar,uçuk mavi yağmurlar taşımaktadır. Sakin rüzgarlar pembe tonlarında tozlar savurur dünyaya. Herkesin kainatı kendinedir böyle zamanlarda;herkes sadece kendisi ölesiye seviyor sanır. Herkes,evrenin en büyük acısına tanıklık ettiğini düşünür. Öyle bir davadır ki sevda,mantığı arka cebe attırır,midedeki kelebekler ile başta dönen yıldızlara kul eyler insanı. Yine de bir süper kahramana kafa tutacak gibi hissettirir;en büyük sevda onun içindekidir. Bu süper kahraman tavrının en sağlam tanığı da,bir başkasına ‘Saçmalıyorsun,doğrusu bu.’ denilen zamandır.

Zaman,kendimize yaptığımız muameleyi de görür,başkasına savurduğumuz mantıklı cümleleri de. Etrafımızdaki insanlara iki kere iki’nin dört olduğunu söylememize rağmen,gece uyumadan önce yaptığımız tüm tekrarlarda yirmi sekiz’e varıyordur sonuç. Zaman bunu görür ve muhtemelen tik-tak sesleri,kahkahalarının bir çeşit yankısıdır. Uyumaya çalışırken sinirimize dokunması da bundan sanırım.

İnsanlar hayatınızı yargılar. Siz de insanların hayatına yorumlar savurursunuz. Bütün mantıksızlığın içinde,ortalığa kıymetsiz cümleler dökülür. Doğru,yapmadığındır; yanlışsa yaptığındır her seferinde. Yerinde olsam‘lardan geçilmez ortalık. Oysa kimse kimsenin yerinde olmaz. Herkes kendi kainatının süper kahramanıdır. Herkes kendi saçmalarının sahibidir. Herkes,kendi uçuk mavi yağmurlarının ıslananıdır. Ve herkesin sevdası,kendi mantıksızlığı ölçüsünde büyüktür. Seviyorsak,sorgulanmaz ötesi. Sevdiğimiz suretin yalanları,çirkinliği,kötülüğü,güzelliği,iyiliği...Hepsi dibine kadar hak ediyordur o sevgiyi.

Herkesin kafası da,sevdası da kendine güzel... O’nun bana Dünya’nın yedi harikasını yalanlayacak kadar mükemmel görünüyor olması gibi.

Bıraksak ya birbirimizi yargılamayı,boğulsak ya şakaklarımıza kadar aşkın içinde. Mantıklı açıklamalar yaratmak yerine,uzaktakinin gelmesi için dualara otursak ya. Tüm mantıksızlığımızın içinde boy versek ya;ne gerek var başkalarının lügatine?

Hayat klişelerle güzel; hayat bildiğin sevince güzel işte!

Meltem Çalışkan