Yolda yürürken bir anda ayağı takıldı; sendeledi ama düşmekten kurtulamadı. Kaldırımda yerdeydi, etrafına bakındı yardım isteyecek birilerini aradı gözleri. O saatte kimsecikler yoktu sokakta. Gözleri doldu, yalnız olduğu aklına geldi, sokak lambasının aydınlığında kalakalmıştı.

Yavaşça kalkıp yürümeye başladı, zorlukla yürüyordu bileğini burkmuştu. Aklında birçok soruyla ilerliyordu. Eve gelmişti, içeri girdiğinde salona göz gezdirdi sanki birisini arıyordu. Ama evde yalnızdı. Duvardaki resimlere baktı, yüzünde hafif bir gülümseme oluşmuştu. Boğazına bir şeyler düğümlenmişti, ağlamaya başladı. Artık kendini tutamıyordu. Gözyaşları yanaklarından süzülürken koltuğa zorlukla attı kendini.

Yanındaki sehpanın üzerinde duran resme baktı. Bir adam ve küçük bir kız çocuğunun resmiydi bu. Gözleri ağlamaktan kızarmıştı, eliyle gözyaşlarını silip mutfağa geçti. Yemek hazırlayacaktı, yemekler pişerken masayı hazırladı. Masaya üç tabak ve servislerini hazırladı düzenle. Yemekler hazır olduğunda masaya geçti, kendi tabağına yemek aldı. Birkaç lokma yedikten sonra bir an duraksadı, lokmalar boğazından geçmiyordu, öylece kaldı bir süre. Metanetli olmaya çalışıyordu ama yapamıyordu, diğer boş tabaklara baktı uzun bir süre.

Aslında o tabakların bir önceki günler gibi boş bir şekilde yeniden rafa kaldırılacağını biliyordu. Kızı ve eşi aslında gelmeyecekti biliyordu. Ama kabullenmek istemiyordu, onları özlüyordu çaresizdi.

Salona geçti, takma bacağın yeri ağrımıştı yavaşça çıkarıp kenara koydu. Mutlu günlerini düşündü, eşi ve kızıyla geçirdiği zamanı, ilk yürüdüğü günü ve eşiyle ilk işini kurduğu zaman çıktıkları yemek aklına geldi.

Yavaşça kumandaya uzandı eli, haberleri seyredecekti. Birkaç kanal gezdikten sonra bir haber kanalında kaldı ama yapamıyordu. Birkaç dakika sonra çıkan haberlerden sonra televizyonu kapattı.

Artık kaza haberlerini dinleyemiyordu…