Aşk: "Gün doğmadan uyandığınızda..." diye anlatmaya başlıyordu ve sonra ekliyordu aşkın yalnızca bir sis olduğunu Bukowski...

Doğru söylüyordu...
Aslında yoktu kadının dünyasında aşk; ama belki de olmasını istiyordu...
Belki de yaşanmamış duyguların mutluluğuna ermek istiyordu tatmadığı aşk sarhoşluğunda...

Ama...
Ama dönüp kendine baktığında "Eyvah!" diyordu kadın ve yıkılıyordu...

"Aşk, benim gönlümde ‘Olamaz!’ bir kuraldır" diyordu sonra yıkıldığı yerden doğrulmaya çalışırken…
"Hiç olmaması gereken bir aşktır bu..." derken de olabilme ihtimaline ne çok gönüllü olduğunu hissediyordu gözyaşlarını elinin tersiyle silerken...

Ama...
Ama sevemezdi kadın, sevmemeliydi!
Hele de aykırı biriyse o "Sevdiğim" dediği...
Hem sonra ilkeleri vardı kadının dağ gibi önünde duran; kadınlık gururu vardı...
Sonra inançları vardı, Rabb kapısına köle...

Sustu kadın; duâya durdu:
"Allah’ım yardım et!.."

Ve kadın, gerçeği buldu...
Haykırdı kendi sesinde boğula boğula:
"Hayır!
Hayır!
Aşk denen şey yok ve hiç olmayacak!
Varsa da yüreğimde...
Bir parçacık olsa bile...
Onu, kazıya kazıya çıkarırım ben!"
dedi...
Kadın, kendi sesine yabancı; kendi sesinde acı kadın...

Üstelik ölüsüne dirisine küfrederek yüreğinin...


Aşk: Bitti
Gözü aydın olsundu ayrılıkların...



Saadet Ün-30.01.2012