Hava karardıktan sonra....
Karıncalarla dolu bir toprak üstünde uyuyan bir ruhtu. Ara sıra dolap aralarına girer, kuru temizlemeye giden eşyalarla bir götürülüp temizlenirdi.


Zindan da korkulardan uzaklaşan yavaş yavaş çığlıklarını bile hatırlayamayıp, sesinin tınısını dahi unutan, bedeninin görülebilen her bir tarafına garip adlar takan yalnız tamamen yalnız bir kölenin açlığıyla acıkır, meyve şölenleri ve yarı çıplak kızların karşısında oynadığı, yemenin ve sevişmenin verdiği tadı ve zevki artık doygunluktan anlamayacak kadar doymuş, arayışları istekleri bitmeyen mutsuz bir imparatorun o açgözlü tokluğuyla doyardı.


Yüzyıllardır ellerine gün ışığı değirmemişti. Henüz süt dişleri tamamlandığı vakit; denizi yaran Musa hikayesini dinlemişti annesinden. Çok uzun bir hikayeydi ve hayret vericiydi. Bir gün eline büyük asa benzeri bir sopa aldı ve uzaklaşıp gitti. Denizi yarıyor gibi yürüdü, kocaman denize gömülüverdi. Ağzına götürdüğü asaya yapabileceği tek şey ağzına sokup tüm hıncını almaktı. Saçlarının battığı, baloncukların çıktığı noktadan aşşağıya minik minik dişleri düşüp gidiverdi. ölüm müydü bu gidiş? Yoksa yaşamaya; nefes almaya, konuşmaya yeni başlamak mıydı? Etrafında dönen kara delikler çekip alıverirken yanın da ne varsa, kırılmış dişlerini düşünüyordu. Artık gülmeyecek miydi? İçine girdiği kara bir delik bütün yaşamını büyütecekti. Ölmeyecek. Ölenleri görecekti. Yaşamayacak. Yaşayanları seyredecekti. Sadece görmeyi ve hissetmeyi seven bir ruh olarak varlığını sürdürecekti.


Tanrısının eteklerine dokununurken üzgün tanrısını kırık dişleriyle güldürebilecekti. Sepetler de her gün gelen perileri parmak uçlarıyla severdi. Hiç suçu olmadan bir gün yeryüzüne geri gönderildi. Tanrıyla arasının açılması belki de artık sevilmemesi miydi buna neden? Alçakça cezalandırılmış olmasına rağmen hiç küfür etmeyişinin nedeni ise, asil ve hep yalnız bir ruh olarak doğup yaşamasıydı. O bile bir gün öleceğinin farkına güneşle konuşurken vardı.

Güneş bir gün öldüğünde; o da tekrar bir kara deliğe bu sefer ölmeye girecekti. Çok uzun yaşamıştı ve bir bu kadar daha yaşayacaktı... Şimdi saatler hiç izin istemeden geçip gidiyordu, durmadan duymadan hızlı hızlı. Bir dolap arasına tekrar giriverdi, aylar yıllar geçecekti ve bir gün temizlenmeye o gene gidecekti. insanlar arasında durup onların hiç bitmeyen koşuşturmacalarını izlemeye devam edecekti. Ta ki bir gün güneş ölünceye kadar...

Tanrısına olan görevlerini bitirmiş; sürgüne yollanan bir soytarı olmuştu...

Ve gün ışığı artık ellerine dokunabilmişti...