Size Rasim Manaz’ı anlatacağım ve onun anlattığı hikayeyi... Askerde çift kişilik nöbet yerleri olur ve böyle yerlerde herkes sevdiği bir arkadaşı veya vaktini geçirebilecek biriyle nöbet tutmak ister. Çoğu kişi nöbet tutacağı kişiyi seçer yazıcıya söylerdi yazıcı olur veya olmaz kafasına göre yazardı... Rasim Manaz çenesi biraz düşük olduğundan ve genelde "boş" konuştuğundan pek kimse onunla nöbet tutmak istemezdi. Hatta Rasim’in bir lakabı vardı "Rasim moloz.." Rasim’de bölüğün spor atış ve eğitimden sınıfta kalan askerleriyle beraber "enkaz" grubuna giriyordu ve nöbetten başka bir işe yaramıyordu.... Benim öyle nöbet arkadaşımı seçmek gibi bir huyum yoktu ve herkesle tutuyordum. Herkesi dinler herkesten öğrenecek birşeyler olduğunu düşünüyordum ve umulmadık kişilerden çok şey öğreniyordum... Rasim ile bana nöbet yazmışlar o gece. Rasim o gece yine ordan burdan birşeyler bulup konuşuyor bende dinliyorum arada onu yönlendirip farklı şeyler duymak istiyor onun ufkunu açmak istiyorum. Söz Rasim’in memleketi Iğdır’a gelince bana Iğdır’ı anlatmasını istiyorum ve Rasim’in epik bir filme konu olacak, ve benim bir film gibi hayal ettiğim müthiş hikayesi başlıyor...