ilk hanım, için yıllarca
hastane kapılarında
çekdiğimiz onca çil(l)e, kendi de çok çekti zavallı,
bana da az çekdirmedi hani..
çoluk-çocuğun sefaletini
anlatmaya dilim varmaz,
görseniz, gönlünüz razı olmaz,

yanında memuriyete başladığım
sizlerden iyi olmasın, şefimin kızıydı
“garip düşünde güler,”
“garip kuşun yuvasını Allah yapar” dedikleri gibi;
çok elimden tuttu rahmetli,

amma varısa, kendisi anasından,
ben kızından az çekmedik hani,
köyden birini kurtarayım diye almış, cahilin tekini
ama ona da sorsan dünyanın en akıllısı, en güzeli
kimseyi beğenmezdi..
ufak dağları bu yaratmış gibi
..
“sonradan görme gavurdan dönme” dedikleri..
benim kocam kim, ne der, ne düşünür, ne ister demezdi
bizimkinin de öyle bir ortamda büyüdüğü her helinden belli,
anasından ne gördüyse o kadar, kendini yetiştiremedi

şekli şemali; ev bizim değil, kaynanamın eviydi sanki,
zaten “biz” diye; ben ve çocuklarımıza değil, ana-babası gillere derdi
ne soğanaşı, ne topalak, ne dolaz, ne fosfos öğrendi
onun yemeklerini de içim almadı gitti..
..