Bu Cuma sabahı ayağa kalkıp yeni kararlar vereceğim yeni hayatımla ilgili. Her Cuma aynı şeyi yapacağım, her Cuma yeni biri olacağım. Bunu sadece Cuma’ları yapacağım. Robinson bana çok kızacak bu yüzden belki. Ama her Cuma unutacağım Robinson’u.

Her Perşembe aynaya bakacağım ben. Gerçekten gördüğümü zannettiklerimden utanacağım. “insanların yüzüne nasıl bakarım?” diyeceğim. İnsanların yüzüne? Tükürmek lazım bence, bizi değiştirmeye çalışan insanların yüzüne. Ve bizim gibi olanların da aynı şekilde.

Her Çarşamba zevkin doruğuna ulaşacağım ben. Her Çarşamba ayrı ben olan ayrı zevklerimin doruğunda olacağım. Her Çarşamba o kadar güleceğim ki Cuma bunu kıskanacak. Robinson’u çok üzeceğim Çarşamba’ları.

Her Salı biraz yaşıyor olacağım. Tek derdim hayatımın zevki olacak. Önceki geceyi, gelecek haftayı, ardından gelecek yaşamlarımı düşünmeden azıcık yaşayacağım ben.

Her Pazartesi ağlayacağım ben. Pazar gecesi kâbusundan ağlayarak uyanacağım çünkü. “Hayatın hep Pazar’ları mı var?” diye düşüneceğim. Cuma gibi olmayı düşleyeceğim. Cumayı bekleyeceğim ben.

Her Pazar biraz duyarlı olacağım ben. Hayatı televizyonda gördüklerime sığdıracağım. Bir iki sır çocuğuna ağlayacağım, trafik kazası yapacağım, hastaneye gidip bebeğimi aldıracağım. Pazar’ları biraz günahkâr olacağım ben.

Her Cumartesi insan olacağım ben. Oh! Yeni bir nefes alacağım! Bir nefes ve ardından gelen nefesi öyle hızlı çekeceğim ki, yorulacağım hemen. Cumartesi gecesi erkenden uyuyacağım ben.

Hayatımı yedi günlük zaman aralıklarına sığdıracağım hep. Bu yüzden biraz duyarsız, biraz alçak, biraz kokuşmuş olacağım ben. Robinson’u kahrından öldürmek pahasına, ben sadece nefes alacağım böyle...