Adını umut koydum hayatımın, umut etmek güzel şey…
Kırgınlıklarımı, mutsuzluklarımı gelen rüzgâra bıraktım geri gelmesinler istedim, mutluluklarım kaldı geriye, yaşama umudum sevincim, yeniden doğmuş gibi her şeyi yeniden öğreniyorum sanki öyle güzel bir şey ki, umut ederiz insanlar hep umut eder, bizler umut ediliriz, kelimelere sığmayacak kadar özel bir şeydir umut, hayatımın adını umut koydum ben hep umut ettim çünkü hiç bir şeye karşı pes etmedim, hep savaştım savaşmalıydım da, benim sevdiklerim kadar beni sevenler vardı en başta ailem vardı, yaşamak için elimde sadece umut vardı, ne daha fazlası nede daha azı. Yoruldum, pes etmeyi denedim, gücümün tükendiğini hissettim zaman zaman, tam her şey yoluna girdi bitti dediğim anda başka bir mücadele beni bekliyordu, hastane ameliyat, her şey o kadar ağır geliyordu ki, bana ameliyat dediklerinde kaçar olmuştum, umut ettim, iki seferde de ailem yanımdaydı ama asıl beni yok etmeye hazır sonuncusuydu, bir kaç kere baygınlık geçirince hastaneye gittim rutin kontrol için, önceki rahatsızlıklarım ne kadar da küçükmüş oysaki en azından hayat riskim yoktu, inanmak istemesem de günlerce kimseye söyleyemedim çünkü hastaneler bana itici geliyordu, her şey öyle üst üste gelmişti ki daha yeni iyileşmiştim, yeniden hastane ameliyat beni korkutuyordu. Ölmekti belki kaderim bu kadar yaşayacaktım, sevdiklerimle daha fazla vakit geçirmem gerekirken hep kaçtım ya onların yanında bayılır beni hastaneye götürürlerse diye, bahaneler uydurdum çoğu zaman onlarla vakit geçirmemek için, haftalar sonra abimle konuştum şaka yaptığımı sandı, gerçek olamaz diye düşündü, yeni iyileştiğimi söyleyip durdu yol boyunca hastaneye gittik duydukları gerçekti, yıkılmıştı bana karşı güçlü görünmeye çalışsa da gözleri her şeyi anlatıyordu. Kalbimdeki urun küçük ama tehlikeli olabileceğini söylemişlerdi, ameliyatta kalbimin her an durabilme tehlikesinden bahsetti, doktor. Abim bana sımsıkı sarıldı, “bunu da başaracaksın” dese de inancım bitme noktasındaydı. İşte umut la o zaman tanıştım, ölüyordum ama hayatımın en mutlu günlerini yaşıyordum, seviyor, seviliyordum çevremdeki insanların bana güzel iltifat etmeleri beni mutlu ediyordu, hiç tanımadığım insanların saçlarım ve gözlerim hakkındaki sözleri hayattan kopmamı engelliyordu. Çocuklar gibiydim, lunaparka gitmiştik abimle oradan oraya o kadar güzel ve özeldi ki. Umut ediyordum, başaracaktım, annem, babam, ablam bunu asla bilmeyecekti, onları yıkamazdım, kapıdan çıktığım gibi yine kapıdan girecektim. Başardım da umut ettim başardım. Bir an pes ettiğimi kalbimin durduğunu söylediler, tam umutlarını yitiriyorlarken tekrar hayat bulmuşum, umudum beni asla yarı yolda bırakmadı. Birçoğumuz sevdiğimizi umut ederiz oysaki hayatta. Mutlu olmayı, umut ettiğimiz kadar yaşıyoruz, umudumuz kadar varız. Ve hayatımıza girenlere bir şans vermeliyiz onlar bunu hak ediyor, sizin umudunuz belki yanı başınızda, beklide uzakta…
Olmayanı değil olacak olana koşun mutluluk sizi bekliyor, yaşamdan tat almayı bilmeliyiz, bazen acı da olsa. Hayatınız umut olsun ya da olmasını istediğiniz şey, umutla dolun, umut aşılayın, geride bıraktıklarınızı rüzgâra bırakın kötü olanları ama asla unutmayın iyi olanı da kötü olanı da, kapınıza geleni geri çevirmeyin sizden istediği belki sevginizdir, önce dinleyin sonra karar verin. Mutlu ve umutlu olacaksınız