Bir sabah, çalar saat çaldı avazı çıktığı kadar ve ben uyandım en derin uykumdan. Bir telaş ve bir panik havası sinişmiş beynime hükmetmeye çabalıyordum. Kalp atışlarım hızlanmış,
ensemden soğuk soğuk terler boşalır olmuştu. İçimde tarifi imkânsız- ve fakat sonradan adının kaygı olduğunu öğreneceğim- bir duygu kök salmaya başlamıştı. Zaten yeteri kadar can sıkıcı bir sabahtı; hava bir bulutlu bir yağmurluydu. Dışarıdaki o kasvetli hava odamın içine de çöreklenmişken, ben bu moral bozucu dakikalar silsilesinden kurtulmanın kurtulabilmenin bir çıkar yolunu bulabilmeye çabalıyordum.
Takvimler eylülün bilmem kaçını gösteriyor ve ben bir yıl daha yaşlandım. Bir yılım daha telef oldu bir yılım daha bomboş ve kof! Zaman avuçlarımın içinden kayıp giderken ben öğlece bakakalmışım! Ne önüne bir set çekebilmek için çabalamışım ne de avuçlarımı sıka bilmişim sımsıkı, akıp gitmesin diye ellerimin arasından! Nasıl bir gaflet ve hatta delalettir ki göre göre uyumuşum ayakta!
Çoluğu çocuğu, torunu tombalağı dağıtırken çil yavruları gibi etrafa hiç mi düşünmemişim ben bu günlerimi! Hey hat! Yazık ki treni en son istasyonda dahi yakalayabilmek imkânsız artık. Telafilerin çare olamayacağı, hatta telafilerin artık olmadığı bir virajı döneli seneler olmuş. Hâlbuki ben daha yeni açabildim gözlerimi de artık olan olmuş biten bitmiş ve zararın neresinden dönsen kardır sözü şu dakika lardan sonra benim lügatimde yer bulamaz olmuş!
Takvimlere yaprak da ekleyemem bu saatten sonra dakikaları geri de alamam! Halbu ki ne çok şey vardı söylenecek! Söyleyemediklerimle yetinmelisiniz!
Bir nefes gibi geçti ömr-ü hayat
Pak eyleyemezsin dünü ne yazık hey hat
Ahirin geldi dön de ardına bir bak!
[ /itlik ][ /kali ]