OLMADI İŞTE...

Sana sımsıkı sarılmak istiyordum... Olmadı işte.. İçimdeki özlemin bu kadar zor bir sona sürükleneceğini bilmeden…
Sevginden vazgeçmek nasıl bir duygu böyle…Vazgeçilir mi ruha, benliği işlenmiş sevgiden?

Nasıl olsa alışkınım ya senden vazgeçmemeye tekrar, tekrar yalvarmaya,yeniden başlama umuduyla sonsuz sevmeye, kendimi sana adamaya; galiba böyle de başarabilirim senden vazgeçmeye.

Neler yazmak istiyorum sana bir bilsen, tek yapabildiğim yazmak olduğundan yine yazıyorum işte! Seni daha önce de yazmıştım ama bu kez bir daha yazmamak üzere, seni beynimde, içimde bitirerek, yada bitirmek isteyerek yazıyorum.

Ne kadar sürer bilmiyorum ama ben senden, sevginden vazgeçmek istemiyordum.Ama, ama üzerime çöken bu enkazın,en büyük depremin yarattığı bu enkazın külleri altında nasıl nefes alırım,nasıl yaşarım bilmeden tüm hissiyatlarımın ölümünü yazmak istiyorum sana.

Dünyaları etrafında döndürmek isteyen bir kalbin içindeki volkanı,o derin yangını sündürüyorum.Duygularımı artık yakmak istemiyorum hiçbir yangında.Ruhumun taptığı hiçbir mabet kalsın istemiyorum. Kendimden habersiz büyüyen ruhumun ikonu olsum istemiyorum. Öyle ya; Sen bir taneydin; Eşin benzerin yoktu yeryüzünde, Yoktu Sen Kadar Güzel Olan! Ruhumun erdenlik saraylarını ulaşan tek sendin.Yada ben kandırmıştım kendimi bu duyguya…

Ne kadar gerçeksen o kadar yalandın aslında şimdi anlıyorum... Ve ben her seferinde en baştan başladım, kendimi,ruhumu sevgimi,kalbimi avutarak,kandırarak yeniden başladım...Bir anlamı olur,bir karşılığı olur diye…OLMADI İŞTE…Taptığım mabettin üzerime yıkılacağını bilmeden… Yeniden bir sondayım ama bu kez yeniden başlayacak gücüm yok... Ben senden kendi benliğimden, vazgeçmek istemiyorum.Bu çaresizliğime gülerek dalga geçeceğini bilerek yazıyorum.İstediğini yaşatmanın gururunu, kibir’ini yaşayabilirsin artık…

Herkes gibi biri olmanı yada hiç kimse olmanı istiyorum...Yüzünü görmek, sesini duymak için sığındığım zamanlardan, ismini duyduğumda içimin titreyip,gözlerimin dolmasından kurtulmak istiyorum... Benim için herhangi biri olman ne kadar zor bir bilsen...Nasıl herhangi biri olursun,nasıl öyle görürüm seni bilemiyorum? Zaten kolay olan ne vardı ki benim için; Sanki seni öldürmemle sevmem arasında hiçbir fark yoktu.... Ve ben hep sevgim yüzünden cezalıydım...Hiç sonu olmayan bir yolda seninle yürümek,yeni çıkan filmleri birlikte izlemek, saatlerce sana sarılı kalmak,sadece ama sadece bir kez olsun sana sarılıp uyumak, bir sabah gözlerimi açtığımda yanımda seni bulmak isterken, sen sevgimle utanmamı sağladığın için galiba gerçekten sen kazandın! İstediğin hep bumuydu? Kurbanını ününde diz çöktürüp,bıçağını şah damarına dayadığın için tebrikler!
Işte bu yüzden imkansızlığına hep inandım!
Ben yalnız kalıp seni düşünmeyi deli gibi sever olduğumda, sen benim her şeyim olduğunda anladım ki ben senin için hiç yoktum... Bu yüzden yalnızlıklarım, ağlamalarım, özlemlerim canını hiç acıtmadı.Benim tarafımdan sevilmek belki de hayatında önemseyeceğin en son şeydi...bunu bilmeme rağmen her seferinde alayına bıraktım kendimi.
Sen ise kurbanıyla oynamaktan sıkılan biri olarak her yakarmalarıma iki gün ömür ve değer bile biçmedin.
Keşke kendi dünyamda bir zamanlar seni sevdiğimden hiç bahsetmeseydim
Sen beni hiç sevmedin!
Ben Seni Seviyorum dediğimde Seni Seviyordum!
Ben Seni Özlüyorum dediğimde Seni Özlüyordum.
Ben Senin için ölürüm Dediğimde ben senin özleminden zaten ölüyordum..

Şevket TEKİN