Kim demiş erkekler ağlamaz diye? Kim demiş sevemezler diye? En karanlık odalarda en derin kuyuya dökeriz gözyaşlarımızı. Kıymetlidir onlar bizim için göstermeyiz kimselere. Tıpkı sevdiğimiz gibidirler. Dillendirmeyiz duygularımızı hislerimizi. Korkarız çünkü yol ortasında bırakılmaktan. Bizim durumumuz sevememe veya bağlanamamak değildir. Severiz, her şeyden çok hem de ama korkarız. Bu yüzden çekiliriz odalarımıza. Bu yüzden içeriz sigaramızı ve içkimizi. Kötü göstermek isteriz kendimizi. Tek kalabilmek için uğraşırız. Tek kalıp; rahatlıkla ağlayabilmek için çelkilirz odamızın karanlığına.
Bakmayın dışarıdan mutlu gözüktüğümüze. Güçlü göstermeye çalışırız kendimizi. Belki bundan dünyadaki en iyi oyuncularız. İnandırırız sizleri mutlu olduğumuza. Bakarsanız gözlerimize görürsünüz ruhumuzun nasıl da yalnız olduğunu. İşte o zaman tanık olursunuz karanlık odalarında ağlayan erkekleri...