Hiç çocuk olmadım ben…Oyun oynarken bile olgun bir eda vardı tavırlarımda…En umursamaz olmam gereken yaşlarımda bile hep önemliydi etrafımdaki gözler.Hiç kendim olmadım..Hep başkasının gözüyle baktım adımlamam gereken yollara.Sonra hayallerimde buldum kendimi.Çocuksu gülüşlerimi,isteklerimi,aşklarımı,utançlarımı…Olması gereken “beni” sadece gözlerimi kapattığımda anladım aslında.Farklı farklı senaryolarını yazdım hayatımın,isteklerimin.Ve canlandırdım kendi dünyamda.Yanımda olmasını istediklerimin resimlerini çizdim.Hayallerim için hep erken yattım.Ve hep sevdim gözlerimi kapatmayı.Gerçek dünyanın ışığını söndürüp, kendimi seyretmeyi mum ışığında.Hiç sonunu yazamadım arzularımın.Hiç noktayı koyamadım hayallerime.Ve gözlerimi açtığımda yarım kalan hayallerimin sükutunu izledim.Sus! Dedim yüreğime,belli etme…görmesin seni kimse.Sen, saklısın hayallerinde…Dünyanın ışıkları yanınca fark ettirmeden çekil meskenine.Geceler senin yarin,gecelerde gizli en deli isteklerin.“Millet ne der!..”Tanısalar seni,bitmez dünyada sürgün olacak mahzenler…

BETÜL FİDAN