Daha hayatı yeni tanımaya başladığım dönemlerdi, söylediklerin şaşkınlığımı artırıyordu… Demek ki böyleymiş bu hayat, deyip inanıyordum sana. Herkesin hayatı böyledir sanıyordum.

Geçti gitti ömür, ben aynanın arkasındaki sırı acılarımla çözdüğümde çoktan benlikten çıkmıştı ruhum sanıyordum ve pes etmiştim, direnecek gücüm yoktu artık. Öyle sus pus olmuş, kendimi gündelik işlerin telaşına vurmuş yaşayıp gidiyorken sen gibilerin olmadığını öğrendim… Ruhumda güller açtı, içim kıpır kıpır etti… Gençleşti sanki ruhum… Çok sürmedi; insan denen azılının "bencilliğin çerçevesi ile sardığı" bedeni, arsız bir başka ruh daha olup kelepçeledi benliğimi… Çıkamaz mıyım, sorusu bile yoktu varlığımda… Kapılmış gidiyordum… Sonra bir gün bu iki güç çarpıştı, istedim ki kıyasıya bir mücadele olsun ve benim için savaşanın bu sefer isteyerek kölesi olayım… Olmadı. Güvenilen dağlar kar içinde kaldı, her yer buza kesti… Pes diyen, diline doladığı güzel sözleri pisliğe bulayıp arkasına bile bakmadan çekti gitti.

Kazanan, elindeki kırbacı şaklattı hep –zaman zaman yüreği ikilemlerde kalsa da- o muzaffer edasıyla… Sonra mı? Sonrası kaçış oldu… Kaçabilen, kurtardı ruhunu, -arıtamasa da benliğini - silmeye çalıştı silinmez kalemle yazılan alınyazısını.
SERAP HOCA