Aramamamı istiyorsan, aramam. Mesaj bile atmam söz veriyorum. Rahatsız etmem, silerim telefon numaranı rehberimden. Siler atarsın, mesajlarımı. Zor değil. Adımı duymak istemiyorsan, duymazsın. Ortak arkadaşlarımı tembihlerim merak etme, adımı geçirmezler seninle konuşurken. Beni sana hatırlatan şeyleri ortadan kaldırmaya çalışırım. Belki beceremem, ama denerim. Sana yazmamı istemiyorsan artık, yazmam ki.... Tutarım kelimeleri, avucumun içinde. Batar biraz, kanatır belki de. Ama hiç açmam avucumu. İstemiyorsan, önüne koyamam ki zorla. Sen de haklısın. Bana attığın ses kaydını dinlemememi istiyorsan, dinlemem. Zaten kazındı, her kelimesi kalbime. Silerim, her yerden. Sesini duymamı istemiyorsan, duymam. Ama gözlerimi kapattığımda, kulaklarımda attığını bilmelisin ses tonunun. Susmamı istiyorsan, susarım. Ağzıma fermuar işareti yapıp anahtarını ileri atarım. Sen hariç, kimse ulaşamaz. Eğer kelimelerim seni yaralıyorsa, inan ömür boyu susarım. Biliyorsun, senin canını acıtan benim canımı daha çok acıtıyor. Gitmemi istersen, anlarım seni. Giderim. Bensiz daha fazla gülümseyebileceksen, daha fazla mutlu olacaksan giderim. Saklanırım bir dolabın arkasına. Sen çık diyene kadar çıkmam. Nefesimi tutarım, varlığımdan haberin bile olmaz gerçekten. Gülümse, mutlu ol sen. Gözlerini aç, etrafında gördüğün her şeyi feda edebilirim uğruna. Ama seni sevmememi isteme, en fazla seni sevmiyor-muş gibi yaparım. Mutluy-muş gibi yaparım. Ağlamıyor-muş gibi yaparım. Üzgünüm.