Ablacım bir mektup yazmışsın “gelmeyeceğim” diye. Saklamışlar benden mektubu. Yatağın altında buldum. Kırıştırıp atmışlar bi köşeye işte.
Niye gelmiyorsun ablacığım? Bana mı küstün yoksa, ben mi bir şey yaptım? Mektubu okuyup ağladım, biliyor musun ablacığım? Ağladım, ağladım ve seni düşündüm hep. Derste çalışmadım o gece hiç. Öğretmen ne derse desin çalışmayacağım.
Ablacığım hatırlıyor musun sen çalıştırırdın hep derslerimi. Biraz şikayetçi olurdun ama yine olsan yine şikayet etsen çalıştırmasan derslerimi. Biliyorum ablacığım şikayet ederken kötü niyetin yoktu senin. O zamanlar çok kızardım sana ama sende haklısın işte. Bana ders çalıştırmak için kendi derslerini bırakırdın. Belki de sözlülere sınavlara hazırlanamazdın. Özür dilerim ablacığım eğer seni üzecek bir şey yaptıysam o zaman da.
Ablacığım o güzel günlerimiz aklıma geliyor hep bi şarkı dinlediğimde veya bi abla sözcüğü duyduğumda. O yastık savaşlarımız, kavgalarımız, her şey ama her şey aklıma geliyor.
Hatırlar mısın, gecenin bir yarısı hiçbir neden olmadan kahkahalar ve kıkırdaşmalarla gülmeye başlardık. Birbirimizin yüzüne bakarak ne varsa yüzümüzde. A unutmayayım tabii senin yüz maskelerini. Her gece yatmadan önce mutlaka, değil mi? Hiç bir şeyi unutmadım seninle ilgili. İstesen şu an her şeyi sayabilirim herhalde. Yaşadığımız şeylerin her dakikasını her saniyesini.
Ablacığım galiba ben seni biraz üzdüm sen buradayken. Gelmek istemiyorsun buraya. Ama insan ablasının değerini gidince anlıyor işte ne yapayım. Ama çocuktum o zaman ben de. “Aklı ermez çocukların,” der annem her zaman. Sen de biraz çocukluğuma verseydin keşke.
Acaba ne yapıyorsun oralarda hayal ediyorum. Mutlu musun değil misin diye. Ama mutlu olmasan gelirdin sen buraya.
Çok uzattım galiba. Ama sana özlemimi anlatmak için kelimeler yetmiyor ki ne yapayım. Kızma ne olur. Sen benim biricik ablam sırdaşım ve en yakın arkadaşımsın. Kolay mı insanın kardeşini, arkadaşını kaybetmesi?
Öpüyorum seni o güzel yanaklarından. Yine yazmanı büyük bir sabırla, büyük bir umutla bekleyeceğim.

KARDEŞİN:
Şeyma Nur Kaplan
03/ 01/ 2006