Hava soğuktu
Üşüyordum
Aralığın bilmem kaçı...

Ellerimi soktuğum ceplerimde, içimde ki ateşten bir parça mı vardı bilmiyordum.
Ama yalan yok, iyi üşüyordum...

Yüreğimde ki tarifi imkânsız yanıma tercüman olacak kelimelerden yoksunluğum, içimin üşümelerini daha da arttırıyordu.
Aradığım, yürüyecek bir yol aralığı,ellerimi saracak içi yünlü bir cep sıcaklığı,içimdeki tarifsizliği anlayacak bir dost bakışıydı belki de denk gelmesini istediğim.
Nerde nasıl denk geleceğini hesaplayamadığım.
Bu olsa olsa içimde bir yerlerde gizliydi.Dışarılarda bulamazdım çünkü.
İçimde ki gri duyguların en mat tonunu içimdekinden gayrı bilecek,çözecek kimselerin olamayacağını biliyordum çünkü.

Bir hayalperest miydim yoksa !
Böyle demek gönlüme yatmasa da yaşadığım şeyin adı bu muydu.
Her neyse.
Adının ne olduğu çokta umurumda değil aslında.Gerçek ve umurumda olan tek şey kışın bu insanı karamsarca hüzne iten ıslak çınar yaprağı günlerinde tarifime imkandı…

“Boşluk” içini doldurmakta zorlandığımız bir hazin kelime olsa da,o boşluğu da içimde barındıran ben, varlığın sahibine yönelmekten başka bir anlam veremiyordum aslında
Varlığımın ağrısını elbette sahibine sunmalıydım. Bu da Hira’ma hicretten gayrısıyla mümkün değildi elbet…

Hira’nın sarp yokuşuna azmettire bilirsem yüreğimi, bir Hatice azığı bulurdu elbet acıkan gönlümü

Öyleyse toparlan ey ben!
dönüyoruz …
Mehmet Deveci