Sen misin bütün bunları bana yaşatan ?
Tek sözüyle bulutlarda uçururken, bir bakışıyla yakan, herşey çok güzel derken,kalbimi hüzün denizine atan sen misin? Söyle sen misin ?

Eğer istersen en mutsuz anımı alıp bana sonsuz mutluluk veriyorsun.Ya da gözlerimdeki yaşları sevginle siliyorsun. Sevgime karşılık verdiğini sandığımda tek sözünle umutlarımı yerle bir ediyorsun. Gülümseyen yüzünle güneş olup yaktığının sonrasında fırtınalar estirip donduruyorsun.

Artık mutlu muyum yoksa mutsuz mu, seni seviyor muyum sevmiyor mu bilmiyorum.Dünümü bu günümde kaybediyorum. Bu günümü yarınımda kaybetmekten korkuyorum.

Seni artık çözemiyorum.Gülerken ağlamaktan, seninleyken sensizlikten, sevgindeki çelişkilerin içinden çıkamıyorum. Bu devasız gel gitlerden yoruldum.

Bu sen misin ? Sevgi dolu sesiyle beni mutluluğa atıp, o soğuk sözleriyle kalbime hançer saplayan, dokunuşlarıyla tenimi yakıp, bakışlarıyla aramıza uçurumlar koyan, kırdığını ustaca onarıp, sonra yine parçalayan sen misin? Söyle sen misin ?

Anlamıyorsun değil mi? Ben her halinle sevdim seni. Öyle korktum ki kırılırsın, incinirsin diye. Bana yaşattığın hüzünleri bile sana söylemedim.Hep sana, bana itiraf etmeyip, inkar ettim.Mutsuzluklarımı değil, beni kırışlarını değil, kalbimin incinmişliğini değil sadece mutluluklarımı ve seni sahiplendim.

Hergün sana çarpılıp, sana bölündüm. Tekrar seninle birleştim. Bir sevgilim deyişine kanatlanıp, bir aşkım deyişine aldandım. Güzel gözlerine bağlanıp, seninle doldum doldum taştım. Ama o en olmadık zamanda, soğuk yüzünle, çatık kaşlarınla karşılaştığımda taa en tepeden yuvarlandım. Her gün tekrar tekrar yaralanıp, yine de yılmadım. Sabırla seni, beni bulacağın anlayacağın günü bekleyip, umutlandm.

Anlamıyorsun değil mi sonunda beni kaybedeceğini?
Şöyle bir düşün.
Ya mutluluğu,
ya bensizliği,
ya sevgiyi,
ya ümitsizliği
tut içinde sakla kendine.
Ama lütfen kararından beni de haberdar etmeyi ihmal etme...

ASLI DEMİREL...