Sanki yazma yeteneğimi kaybetmiş gibiyim. O kadar dalgın ve durgunum ki.. sanki bir fırtına misali kopan ruhum kayıplara karışmış, bedenimi terk etmiş gibi. Zaten anlamını yitirmeye yüz tutmuşken hayatım neden tek varlığım olan ruhum da çekip gitti? Beni sessiz haykırışlarla başbaşa bıraktı? Peki ya kilit vurulmuş kalbim? Bazen orada olup olmadığını anlamak için sadece onu duyabileceğim bir sessizlikte kayboluyorum. Bensizliğimle yıprandı bedenim, ağlarken çürüdü hayallerim. Umutlarım azaldıkça daraldı içim. Karardı ve kendi içine hapsoldu duygularım. Gülerken ağlamak nedemek o zaman anladım. Ben hiç yalnız olmadım sadece yalnızlığı diledim. Yalnız olmak istedim çünkü bir tek yalnızken ağlayabildim.Zayıflığımı bir tek yalnızken kabullenebildim. Korkularımı bir tek yalnız olduğumda yüzüme vurabildim. O soğuk maskemi bir tek yalnızlığımda düşürdüm. Ben yalnızken gerçekten bendim. Gülücüklerin arkasına saklanmış benliğimi sadece ben biliyordum bir de aynalar... Sadece ben vardım yalnızken. Ben ve aynadaki yansımam. Solgun yüzümün tek rengiydi yeşil gözlerim. Ben yalnızlığımdan yakınmadım hiçbir zaman. Tam aksine çevrem de maskelerle gezen o tiksinç insanlardan kurtulmamı kutladım yalnızlığımla. Ve ben bir tek yalnızken mutluluğu doruklarına kadar yaşadım. Hem mutluluğu hem umutsuzluğu...