Acılarım bir çocuk
Anası ayrılık
Sütü bozuk
Kendisi kayıp
Ayrılık!
Bu yaptığın çok ayıp

Elimden eteğinden çekişinde bir mana aramalıyım. Ne zaman görünmezliğe secde etsen bir sessizlik kokuyor hayatım. Kayboluyorsun sinsi bir yaşamın içinde öylece

Cellât ve suçlunun bir sandalye oyunu gibi… Aslında oyunda değil bu Kim suçlu? Kim cellât? Tekmeyi sandalyenin bacağına vuran kim? Yüreğin zamanı tükeniyor ipi boynuna taktığı an cellât, tir tir titriyor el, kol, bacak. Damarlar geriliyor kan çekiliyor ölüm bir ok gibi yayından fırlıyor

Fırlıyor yatağından bir adam, ter için de kâbuslarından uyanıyor

Acılı bir çocuk görüyor
Acılarına benziyor çocuk
Anası terk etmiş bir mezar başına
Bakıyorum uzun uzun mezarın taşına
Maktul babası
Ayrılığa benziyor anası
Nedir bu rüyanın manası

Bir bardak suyun ardından, uykusuna mı? Kâbuslarına mı? Çark ediyor adam. Çekirdekten yetişmiş kâbusları ve rüyaları korkulara salan bir gecede, ulu orta düşüncelerinden sızan iki satır iliştirmiş kara kaleminden beyaz sayfaya. Yüreği kanatır iki kelime, tazelendikçe tazeleniyor üryan bedenindeki izler.
Bir sandalye üzerinde ayakları sargılı bekliyor, parmak uçlarında simsiyah bereler… Belli ki acısı büyük!
Sorulduğun da başlıyor anlatmaya…

“Öyle bir adım attım ki bir kentin içine. Aşk fakiriydim ben ve ayrılık zengini. Günlerce, gecelerce aradım seni, terkedilmişliği boynuma asıp, yakamda bir gözyaşı rozeti
Yollar cam kırığı dolu, güneş tepemdeydi yaktılar, kestiler…”

Küçük zamana inat, büyük umutları da küçüldü adamın. Balyoz gibi indi birden üzerine ayrılık. Hâlbuki bir el aramıştı sıcaktan ziyade, buz kesmiş bir el ısıtmak için. Bileğinden kavrayıp zift yüklü ağır bir geceden güneşi bol bir sabaha uyanmak istemişti.
İstemişti terkedilmişliği boynundan koparıp atmak.