bazen uzun yolculuklara çıkmak ister insan, nereye gittiğini hiç bilmeden binmek karşılaştığı ilk otobüse, inmek son durakta, kimsenin seni tanımadığı nede senin kimseyi tanıdığım bir kente, Sıcak bir rüzgar esse, saçlarını savursa, ısıtsa yüreğini anne koynundaymışsın gibi .Ne seni kimse tanısa nede sen kimseyi, günü birlik yaşasan, bir göl kenarında ahşaptan bir evin olsa, öyle lüks eşyalara ihtiyacın olmayacak, akşam olunca uyuman için bir divan gündüzleyinde oturmak için kullanacaksın, birde soba olacak eski tip kuzinelerden, arada onu boyayacaksın gri boyayla kışın üzerinde kestane pişireceksin, çayını demleyeceksin, küçük bir penceresi olacak kışın koyduğun ekmek kırıntılarına serçeler üşüşecek ve sen seyredeceksin yazında menekşelerin güneşlenecek ,bir de teknen olmalı, balık avlamalısın hem kafayı dinleyecek hemde geçim kaynağın olacak, bir iki tencere tabak, onlar fazla olmalı ki edineceğin dostlarına ellerinle tuttuğun balıkları pişireceksin, ne cep telefonu olacak kötü haberler almamak için nede tv kötü haberleri seyretmemek için. Yaniuzaklaşacaksın seni üzen herşeyden ,özleyince eskileri arada görmeye gelip sonra gideceksin belki hayatı sıfırlayamayacaksın ama yaşadıklarını sıfırlayacaksın.